❤
میخای حلوا بدی قلب مشکی گزاشتی؟
من میام
منم همینم.دلم میخواد انقد به همه شون محبت کنم،من‌حتی با داداش شیش سال کوچیک تر از خودمم همینم،انگار یه چیز ارثیه.مامانم تا حالا یه بار قربون صدقه مون نرفته،یعنی اگه اون تو تربیتش این کارو میکرد الان ما هم برامون یه رفتار عادی و متقابل شده بود.نه مثل الان دلم میخواد وقتی از غم و غصه نفسم بند میاد فقط کنارش بخوابم ولی نمی‌ذاره و فک می‌کنه لوس بازیه و برامون انقد سخت شده بروز احساسات.بخدا روز مادر و تولد اعضای خانواده که میشه هول میفته به جونم که چه کنم؟هز چند اون ها هم هیچ وقت نه تولد منو تبریک گفتن بهم تو زندگیم نه چه مبدونم روز دختر و فلان بهنام ولی خب بلاخره پدر مادرن ،هر چقدر هم نگن در عمل دوست داشتنشونو نشون میدن ولی اگه من نگم فکر میکنن بیشعور و گام ولی نمیدونن که چه عذابی میکشم و از درون خودمو میخورم.بعضی وقت ها به خودم میگم بسه دیگه انقد خودتو سرزنش نکن اون ها هم همینجورن مگه فقط تویی؟!
ولی بعد میگم وظیفه منه من مثلا بچه بزرگشونم مگه ما چند تا بچه ایم؟!فقط یه داداش دارم وظیفه منه که وقتی بزرگترم و انقد به همه ضعف و خلأ های خانواده مون آگاهم دست به یه تغییر بزنم ولی نمیتونم😭😭😭😭
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
28 ثانیه پیش
31 ثانیه پیش
32 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز