مثلا میریم خانه بازی، در حد یه سوپری اجازه میده برم و بیام ولی بیشتر نه...
یا کلاس نقاشی رو قشنگ میره میشینه ولی من باید بیرون تو محوطه باشم. و نباید ترکش کنم و برم...
از الانم فکر سال دیگشم که باید بره پیش دبستانی. یعنی فکنم دهنم اسفالت میشه قشنگ.
از طرفی هم مخالف شدید اینم که میگن ولش کن برو گریه میکنه بعد عادت میکنه... حتی تو ویس های دکتر هلاکویی شنیدم اروپا وامریکام مربی ها بچه ای که گریه میکنن رو میگیرن و به والدین میگن طوری نبس عادت میکنه و شما برین.... خوب این بنظرم خییلی بده... و اصلا موافق همچین روشی نیستم...
دکتر هلاکویی نظرشون اینه که بچرو باید از قبل با یکی از بچه های همون کلاس دوست کرد از قبل...
شما نظرتون چیه؟ یه سال فرصت دارم میخوام بطرز صحیح درستش کنم. که هم بچه بپذیره هم روح و روانش لطمه نخوره
