من امیدمو به خدا از دست دادم

نمیدونم چی بگم.خیلی دعا کردیم که خواهر جوونم زنده بمونه و شفا بگیره اما ۱۷روزه که پرپرشده.سخت ترین و درمانده ترین حالت دنیارو پیدا کردیم.ولی خودم رو با این آروم میکنم که اومدیم دو روزی زندگی کنیم و بعد به آخرت برویم و جهان اصلی اونجاست و کار نیک انجام بدم تا با خواهرم اونجا زندگی کنم.خواهرم سرطان گرفت در جوانی و مجردی.و دردها کشید و پاک پاک از دنیا رفت.سعی میکنم روحشو حس کنم کنارخودم تا فک نکنم بی خواهر شدم.سرای اصلی اونجاست و سعی کنم آدم بدی نشوم.تا اونجا کنارهم باشیم انشالله که گناه نکنم و خدا ازم راضی باشه.تنها هدفی که الان آرومم کرده همین هست

همش اتفاق و شانسه عزیزم 

شما ارزو میکنی با فلان ادم ازدواج کنی

یا میکنی یا نمیکنی

اگ کردی میگی خدا سر راهم قرارش داد اگ ازدواج نکردی باهاش میگی قسمت نبود خدا خواست

بعدا اگر با کس دیگری ازدواج کنی میگی وای خدا چقدد منو دوست داشت نزاشت با اون ازدواج کنم ک این یکی سر راهم قرار گرفت

در صورتی ک فقط ی اتفاق بوده

ادما عادت دارن همه چیو فلسفی میکنن