از نوجوونی در گوشمون خوندن ازدواج ازدواج
از ۱۷ سالگی خواستگار راه دادن، طبق اعتقادات، سنتی، فکر کردم باید حتمااا یکیو انتخاب کنم، تا اینکه ۱۹ سالگی بایکی عقد کردم... بماند ک چطور آدم مضخرفی بود و هیچ علاقه ای بهش نداشتم، و چه اوضاع داغونی رو گذروندم ولی چند ماه بعد عقد جدا شدم، بعد جدایی با اینکه وسواس شدید و افسردگی گرفته بودم احساس آزادی میکردم، بلند شدم رفتم سرکار و درسمو ادامه دادم؛ نتونستم تا حالا هیچ خواستگاری راه بدم و همه رو ندیده رد کردم، حالا تو ۲۱ سالگی و اوج احساس خوشبختی که آزادانه کار میکنم و درس میخونم، خواستگار میخواد بیاد و من دوست ندارم، حتی وقتی خواستگار زنگ میزنه حالم بد میشه درحدی ک میخوام بالا بیارم و دلم میخواد بمیرم، با اصرار مامانم بزور یکیشو دیشب راه دادم، بعد اینکه رفت یه ساعت با مامانم حرف زدم یه ساعت گریه کردم که نمیخوام ازدواج کنم الان و ازین هم خوشم نیومد و اینکارو نکنین، ولی امشب دوباره یه بحث جدی و اینکه ازدواج نمیکنی و اخرش مجبور میشی با یه ادم بدرد نخور ازدواج کنی و پسره از تو خوشش اومده میخواد دوباره ببیندت و فلان، خیلی حالم بده خیلی خیلی، میشه نظراتتونو بگین😞💔 شما بودین قبول میکردین یه جلسه دیگه طرفو ببینین؟😞
