هر وقت سعی میکنم برم توی جمع بچه ها منو پس میزنن حس میکنم از من خوششون نمیاد آخه من رفتار خواص و بدی هم ندارم هر سال اینجوری بود زنگای تفریح بچها و اکیپشون جمع میشدن حرف می‌زدن می‌خندن ولی من همیشه یه گوشه واسه خودم نشستم آخه من یخورده هم بچه آروم و ساکتی هستم و میانگرا ولی نه اونقدری که نخوام با کسی حرف بزنم و بدم بیاد یه هفته پیش اردو داشتیم ۲ تا بچه ها گفتن اردو رو باهاشون باشم اونجا هم گفتن بیا صمیمی باشیم اما حالا محل من نمیدن و حس میکنم منو به زور تحمل میکنن دیگه خسته شدم حس میکنم ادم حوصله سر بری هستم که اینجوریه🙁
شاید این حس توعه
من الانم که دانشجوام همینطورم🙂
دیگه عادت کردم و اتفاقا اینجوری خوشحال ترم
شاید واقعا اینطوری نیست و خودت فکر میکنی اون ها همچین حسی دارن ..
تو حوصله سر بر نیستی خاصی
حتما درستم خوبه درسته
منم کودکیم اینطور بود
فقط یه دوست صمیمی داشتم که با عوض شدن مدرسه اش دیگه دلم نخواست با کسی صمیمی بشم
تنهایی شیر تره
ببین اصولا با هر کسی رفیق نباشی بهتره
کمتر ضربه میخوری
من خودم فقط یدونه دوست صمیمی دارم و با بقیه فقط در حد یه سلام و احوالپرسی
[QUOTE=361867986]عزیزم شما بری سمتشون و حرف بزنی چکار میکنن؟
سرد رفتار میکنن،نگاه هم میکنن پوزخند ریز میزنن..ببین اصلا یه جوریه انگار من آدم عجیبی هستم یا چون حالا مثل اونا پررو نیستم نباید تو جمع اونا باشم
خوب عزیزم یکم رو روابط اجتماعیت کار کن برو باهاشون حرف بزن باهاشون گرم بگیر و اینقدر رو پوزخند و نگاهشون حساس نباش ،وقتی رو این موردها حساس باشی همش حس بدی به خودت میدی و انگاری تو اون جمع اضافه هستی
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
17 ثانیه پیش
17 ثانیه پیش
17 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز