هر وقت مشکلی واسشون پیش میاد
میان با من دردل میکنن و ازم مشورت میگیرن
ولی مثلا اگه با هم برن رستورانی کافه‌ای جایی انگار نه انگار...
نه خبری نه دعوتی ، وقتی هم بر میگردن برام عکس و فیلم میفرستن و از خاطراتشون میگن
البته اصراری ندارم تو زندگیم نگهشون دارم
تصمیم گرفتم فاصله بگیرم و کم کم باهاشون سرد شدم
ولی حس میکنم این رسم رفاقت نیست.
نظر شما چیه؟
همه ادما همینن به فکر خودت باش
وای منم اینجوریم
همیشه توی بدبختیای همه هستم،کمکشون میکنم
بعد تا نوبت من میشه انگار ناپدید میشن میرن
منم خیلی تو بدبختیای همه کمکشون میکردم تو خوشیا یادشون میرف
الان یاد گرفم تو بدبختیاشون نیستم و عوضش تو خوشیاشون همیشه سهیم
بیخی وقتی بیلیاقتن
خوشحال نمیشه اَ خوشیت کسی
خام آدمای قشنگ تو سرو ریخت نشی
اون که تو شرایطِ ضروریت از جیب
گذاشت و موند کنارت بگو بِهش رفیق
بقیه آشنان، همین
تو فهرستشونی واسه یه کار داشتنی
حالا یه لیوان آب خواستنی
میگن دریا گِل شد و آبشار کویر
