من دزفولیم معلمامون میگفتن زمان جنگ عرب های خوزستان شادی می‌کردند و برای عراقی ها گاو سر می‌بریدند گفت خیل چی اتفاقا افتاد ک تو اخبار نمیگن مثلا در مدرسه دخترانه با اتوبوس دخترای بیچاره رو میبردن عراق ک دیگه چندین بار خود ایران مدرسه ی دختران را بمباران میکرد ک بمیرن اما اسیر نشن
منم بغض کردم
وای منم گریه کردم خیلی دلم سوخت همش میگفتم اخی چه ترس و اضطرابی همش داشتن
آره گریه داره چون واقعیته و مردم چقد عذاب کشیدن اون موقع حالا عراق شده کشور برادر هه
خرمشهر خیلی مظلوم واقع شد
منم گریه کردم،جنگ سخته ونامرد،بخصوص اون صحنه ای که شهر میگیرن وکنار شط آهنگ غم میزنن،قصد کردم فردا شب نبینمش که اون صحنه نبینم،کلا خرمشهر واقعا وجب به وجبش هنوزم بوی مظلومیت جووناش میده،منکه تو سفرا کاریم وارد شهرش میشدم واقعا دوس داشتم تا لحظه خروج گریه کنم،مخصوصا که میبینی کسی قدر دان اون زحماتشون نیست ورفاهی ندارن
من خودم ۱۵ سال پیش رفتم خرمشهر هنوز جای گلوله روی دیوارا بود گریم میگرفت .ولی خداییش این سریال خیلی لوس و آبکیه گریه نداره
چند سال پیش کتاب دا رو خوندم
از اول تا اخر برای خرمشهر و مردمش گریه کردم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز