نه خودم بازیگرم نه بابام کارگردان نه مامانم نویسنده بوده
نه دنبال آهنگ پس زمینه ی صحنه های شادی و غمم و نه جذب آدم خوش تیپو خوش اخلاق کاریزماتیک قصه میشم نه دنبال به نمایش گذاشتنم
من منم ، زندگیمم شخصیه . دلیل نمیببنم به کسی خودمو معرفی کنم. دلیل نمیبینم علت تصمیمامو شرح بدم. دلیل نمیبینم به هر سوالی جواب بدم.
زندگیمو تموم میکنم و میرم دنبال سرنوشتم که ابدیته
به همین سادگی
خب الان ما چیکار کنیم
اینا تلقین های منه.
من از اون که زیباست زیباترم چون زیبایی ماندگارو خواستم
من از اون که عالم هست داناترم چون به منبع علم وصلم
من از اون که مسن تره با تجربه ترم چون من سالها زندگی انسانو با قرآن فهمیدم
من از اون که رفقای زیادی داره رفقای بهتر و پارتیای خفن تری دارم چون من امید به شفاعت دارم
من از اون ثروتمند ثروتمند ترم چون من به خالق بخشنده متصلم
من تلاش میکنم موثر واقع بشم برا همین تلاشم جهاده و من یک جهادگرم من در هر حالتی شهید میشم حتی اگه صحنه نبرد نباشه چون من نیتمو صاف کردم، من در راه حق و ثابت قدمم.
من حتی در مریضی و خستگی هم یک جهادگرم
وقتی تموم میشه حس میکنم شوخیه و حس میکنم آدما نمیتونم با دلایل غیر منطقی برن و به لحظه ای به کوتاهی چندساعت ول کننو برن
یادمه بابام شب قبل اینکه مارو ول کنه، با من خوب بود و وقتی صبح پاشدم دیدم نیست و توی تب وقتی زنگش زدم منو نمیشناخت . این اتفاق از طرف نامزدمم افتاد ! من بارها سعی کردم اون سکانسو تکرار کنم و اونو اصلاح کنم بارها سعی کردم سکانس دعوای من و پدرمو بازسازی کنم با یه نفر دیگه و اون موقع من پیروز باشم یعنی من باشم که میچینم و خودم پیروزش باشم . هربار شکست . یادمه سعی کردم کارای مامانمو نکنم ولی باز هربار من شکست خوردم. من هربار توی بازسازی اون سکانس شکست خوردم. طبیعیه که له له بزنم و بخوام تکرارش کنم و پیروز بشم. اما دیگه نمیخوام .زندگی صحنه نمایش نیست . زندگی دوربین فیلمبرداری نیست.
وقتی فکر میکنم من متعلق به جریان بزرگتری هستم، تمام دغدغه های کوچیکم نابود میشه همینطور دردای کوچیک و مادی و مشمئز کننده ی من حقیر میشه
وقتی راجع به دغدغه های مقاومت و اسلام و فلسطین فکر میکنم دغدغه های کوچیکم کم اهمیت میشه خودمو بخشی. از به جریان بزرگ میبینم. نباید این مسئله بذاره دنیام کوچیک شه به کوچیکیه یه آدم حقیر که قرار بود باهاش یه زندگی متعالی بسازم ولی اون در خودش ندید.
