ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی

ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی

ته که یارم نه‌ای پیشم چرایی

ته که مرهم نه‌ای زخم دلم را

نمک پاش دل ریشم چرایی

خوشا آنانکه پا از سر ندونند

میان شعله خشک و تر ندونند

کنشت و کعبه و بتخانه و دیر

سرایی خالی از دلبر ندونند