من الان اونجام
بخاطر همسرم سر کار دولتی نرفتم با اینکه ازمون رو قبول شدم کار پاره وقت داشتم با اینکه دکترا ثبول شدم اون هم ندفتم چون باید میرفتم شهر دیگه
من شخصیتم اجتماعی بود حضور در جامعهُ... اون حس مفید بودن خلاهای منو پر میکرد من از ۱۸ سالگی کار کرده بودم
بگذریم گفتم مهم نیست میخوام‌زندکی شروع کنم
منم بین زمین و هوا هستم
بچه دار شدم بچه الرژیک رفلاکسی سخت که شب تا صبح تا یکسالگی ش باید مینشستم و اون سر شونه م میخوابید گاهی میشد ۵ عصر و من حتی دستشویی اول صبح هم نرفته بودم ولی جناب همسر دریغ از یک بار بچه نگه داشتن ... یکبار تعویض پوشک
از خودگذشتگی
از یجایی مثه دمل چرکی میزنه بیرون
بچه اول رو با هر سختی رسوندم به سن مدرسه دیگه وابستگی ش کمتر بود خوشحال بودم برنامه ریخته بودم برای اینده برای روزهایی که مدرسه ست و نیست
میتونستم بزارمش کلاس برم پیاده روی
خودم برم به تدریس م برسم
خودم برم ارایشگاه
ببین تا کجا که حتی نمیتونستم بچه بزرگ رو بزارم‌پیشش برپ ارایشگاه چون گرسنه هم که میشد هیچی بهش نمیداد تا من برگردم
هستید حرف بزنم؟ فقط میخوام یکی باشه تخلیه شم
نمیدونم تا کجا میره
من این حال و نداشتم
جسمم جا گذاشتم...
خدا بهم گوشی داد
نشستم و حرفیدم
روحم خبر نداره
کجا میخاد بگرده
هی روزگار....جوانی وزندگانی ..همه زرت شد
تازه خوشحال بودم‌که همه چی داره بهتر میشه
من میتونم کمیبرای خودم باشم
که دیدم علائم بارداری دارم
ماهی که شاید کلا دو سه بار رابطه داشتیم... ما جلوگیری هم داشتیم
فقط گریه میکردم و زار میزدم چون عاقبتم رو میدونستم
من حتی هپراه برای روز سزارین نداشتم
عملم سخت بورحمم جمع نشد
دکتر تو اتاق عمل میگفت دست میزنم به رحم خونریزی میده
رحم‌بزرگ شده جا نمیرهو ...
قرار بود خواهر شوهر و مادر شوهرم بیان یک شب رو من بیمارستان بگذرونم
گفتن باید بمونه عملش خوب نبوده. رضایت دادیم بیام بیرون چون همراه نبود
اومدم با همون شرایط به زور شیاف سر پا میشدم هر دو بچه رو از شب اول خودم‌نگه داشتم
با اینکه شوهرم ده روز مرخصی بود که‌مثلا کمک باشه از شب اول جاش رو عوض کرد رفت تو حال خوابید
تنها کمکش این بود که ظرف بشوره تو خونه و تنها کمک مادرم این بود که ناهار بفرسته برای یک هفته
تمامی کارهای بچه ها با خودم بود
یادمه دختر دومم تو بغلم کارها رو میکردم یهو چنان دردی میپیچید که سست میشدم جیغ میزدم که شوهرم بیاد بچه رو بگیره که نیفته از دستم و به زور خودمو میرسوندم به یه صندلی که بشینم
دومی هم الرژیک شد و رفلاکسی و وزن نگرفت
بردم دکتر گفت بچه ت یه مشکل جدی باید داشته باشه ببرش شهر دیگه... تشخیص نداده بود رفلاکس بچه رو
اومدم خونه اینقدر فشار عصبی روم بود که از دماغم‌خون زد بیرون رفتیم شهر دیگه کلی مسخره دکتر کردن و گفتن رفلاکس داره
همه اینها‌گذشت تا اینکه بچه اولم کلاس اولی هست
از بردن و اورونش به مدرسه تا درس کار کردن تا بیرون بردن تا همه چی ش با منِ
تنها وظیفه همسرم تو خونه اینه بره سر کار پول در بیاره و چون اینکارو میکنه از دید خودش وظیفه دیگه ای در قبال بچه ها نداره
کسی نیست؟
