زیباترین متنی ک خوندید چی بوده

گفت باید قربانی کنی تا عبور کنی گفتم قربانی می کنم گفت باید وابستگی هایت را قربانی کنی گفتم قربانی می کنم گفت کافی نیست باید قربانی کنی گفتم مَن هایم را قربانی می کنم گفت باز هم کم است باید قربانی کنی گفتم قربانی می کنم خودم را ،جسمم را ،وجودم را گفت نه نشد باید قربانی کنی گفتم دیگر مگر چیزی مانده ؟ گفت باید دل دادگی ات را قربانی کنی ساکت شدم اشک هایم سرازیر شدند فهمیدم چه میخواهد از من میخواهد شَمسَم را قربانی کنم گفتم آخر مگر میشود ؟ این شمس بود که چشم مرا به نور تو روشن کرد نه نمیتوانم ! گفت باید قربانی کنی وگرنه عبور نمی کنی ؟ گفتم آخر چگونه عشق را قربانی کنم او ریسمان بین منو توست ؟ گفت باید ریسمانت را پاره کنی بند بند وجودم به التماس افتاده است آخر چگونه می توانم؟ از من چیز دیگری بخواه اما او همچنان اصرار داشت که باید قربانی کنی نگاهم را به شمس دوختم موهایش سپید شده بود از بس که برایم از عشق گفته بود وچشمانش مثل همیشه عاشقانه به من لبخند میزد فریاد زدم و اشک ریختم من نمیتوانم شمس گفت من به تو درس پرواز را آموختم باید قربانی کنی حیرت کردم او چه می گوید ؟از من چه میخواهد ؟او خود، به قربانگاه آمده است ! ای وای من ای شمس من من تاب این درس را ندارم لبخند زد باید قربانی کنی من آماده ام تیغ را از نیام کشید و به دستم داد فریاد زدم الهی او ریسمان بین منو توست چشمانم را بستم او گفت درس اول : تسلیم باش اشکانم را قورت میدادم گفتم قربانی می کنم و ریسمان را پاره کردم چشمانم را گشودم خود را در آغوش او یافتم لبخند میزد گفت من تو را بی واسته میخواهم گفتم شمس ! شمس چه شد ؟ گفت شمس در آغوش من بود این تو بودی که او را رها نمی کردی سکوت کردم سرود عاشقانه ی او و شمس ملکوت را پر کرده بود .

عزیزم داشتم به رنج ها، نگرانی ها و دغدغه های اکنون و بعد هایم فکر می‌کردم اینکه چه خواهم کرد؟ اینکه با این توانایی های اندک که به هیچ میل می‌کند چگونه قرار است از پس آن همه مشکل قول آسا بربیایم. با این همه ندانستن وآگاهی نداشتن حس میکنم خودم را برای زندگی واقعی آماده نکرده ام، حس آدمی را دارم که از سر کوچه عبور می‌کرده و دستش را گرفته اند و آورده اند وسط رینگ بُکس و یک حریف چند برابر و چغر و بد بدن هم روبه رویش است. همان قدر گیج و مبهمم که آن فرد گیج و مبهم است، همان قدر می‌ترسم که آن فرد می‌ترسد، من برای این مبارزه و این جهان واقعی اندوخته و توشه ای ندارم که بتوانم مبارزه کنم اکنون هم زمان یادگیری نیست حالا زمان مبارزه است.

زمانی که مغزم پر از فکر و ندانستن و ترس بود این فکر نیز به ذهنم خطور کرد که چه خوب میشد اگر زمانی را می گذاشتیم برای گوش دادن واقعی به رنج ها، ترس ها و نگرانی هایمان. مطمئنم که تو نیز چون من ترس ها و نگرانی هایی داری تو نیز چون من لحظاتی جای آن فرد وسط رینگ قرار میگیری که نمی دانی باید چه کار کنی بیا گاهی غمخوار هم باشیم کمک کننده، درک کننده.

عزیز دل گاهی انقدر از جهان واقعیت می‌ترسم و انقدر بدبین می‌شوم که حس می‌کنم تمام این درخواست ها، تمام این رفتار هایی که می‌تواند سرشار از محبت و علاقه و حال خوب باشد در رویاست و هیچ وقت نمی‌تواند پا به جهان بیرون بگذارد اگر هم بگذارد بی‌ریخت تر از هر چیزی می‌شود. یا هرچه که، نمی‌شود آنچه که باید بشود.

راستش را بگویم نمی‌توانم نسبت به زندگی ای که در آینده خواهم داشت خوش‌بین باشم رنج ها و دردسر هایشم برایم بزرگ است و حس می‌کنم توان مبارزه با آن را ندارم، از طرفی حال خوبش هم فکر نمی‌کنم حال خوبی باشد که انتظار دارم. مشکل همین است چه کنیم؟ آیا باید نسبت به تو خوش‌بین باشم؟ آیا تو همان شادی و حس خوبی را برایم رقم میزنی که انتظار دارم؟ آیا من همان حال خوب و شادی ای را برایت رقم میزنم که انتظار دارم؟

نمی‌دانم عزیز دل، هیچ نمی‌دانم از آینده، هیچ نمیدانم

امشب به قصه‌ی دل من گوش میکنی

فردا مرا چو قصه فراموش میکنی

هـ. الف. سایه

خب چرا دلتون نمیاد اینجاشو متوجه نمیشم 🤔

از خواب پریدم چون مدرسه ام دیر شده بود

ولی دیدم هنوز ۵ صبحه

گفتم آخیش هنوز میتونم دو ساعت دیگه بخوابم

بیا به مصرع بعدی که شرح حال من است:

خیال من شده اویی که بیخیال من است...

گذاشتمش بخونید متوجه میشید

طولانی یکم

چشماش قشنگ ترین سیاهی سرنوشتم بود...

فوق العاده زیبا و آرام بخش 

چقدر چقددددددر دوسش دارم خدایا

🌱

الهی گاهی نگاهی...

رفیق بی کلک مادر 

رها کن نگاه کن