ادم خیلییییییی دلسوز تاحالا دیدید اطرافتون

احساس میکنم مهرطلبی

گلم بخاطر کمبود توجه و محبته،،این اشکی ک برای دیگران میریزی درواقع برای خودته، باید ب ی مشاور ماهر رجوع کنی، خیلی چیزا رو بهت میگه، تو عمیقا احساس طردشدگی و رهاشدگی داری، چون محبت مادر ندیدی، گلم تا میتونی ب خودت بگو ک خودتو دوست داری و ب خودت توجه میکنی، خودت شروع کن و مثل بهترین دوست باخودت حرف بزن، ناجی تو خودتی،

تو عمیییییییقا برای دیگران درد میکشی و دلسوزی میکنی ک اونا هم بهت متقابلا همین دلسوزی رو بدن، ولی گلم آدما اغلب خودخواه و سواستفاده گرن، این احساسی ک داری برای دیگران نیس، برای برآورده شدن نیازای خودته، باید حتما با مشاور ماهر صحبت کنی و تمام حالتات رو ک اینجا اینقد قشنگ توضیح دادی بهش بگی

اخی 

امان از ماها که محبت و توجه مادر نداشتیم .

این خلا همیشه در زندگیمون خواهد بود 

خیلیییی اهل محبت و توجه ودلسوزی بودم اما از بس از بعضیا بد دیدم انگار دلم خنثی شد 

از ۳۰ سالگی به اینور خنثی شدم

گلم شما تستا رو بر اساس چیزی ک الان هستی جواب نمیدی، براساس خود آرمانی و ایده آلت جواب میدی، بخاطر همینه ک نتایج تست عالی از آب درمیاد! 

گلم کسی ک در شرایط شما بوده و مادر ب هیچ نیازش پاسخگو نبوده , اصلا از احساسات واقعی خودش آگاه نیس، چون زمانی فرد میتونه نسبت ب احساساتش آگاه بشه ک مراقبین و مخصوصا مادر ب اون کودک توجه کنه و احساسات کودک رو تایید کنه، شما اونقدر از این مساله رنج کشیدی و درد کشیدی و احساس شرم داری ک وقتی میری تراپی اصلا خود واقعیت رو ابراز نمیکنی، و سعی میکنی نشون بدی ک چقدر انسان کاملی هستی و همه چی اوکییه چون این حالت دفاعی انسان در برابر حس ناکافی بودن  و طرد شدن هست، این حالتایی ک توضیح دادن از ی افسردگی عمیق، از یه درد عمیق، از یه سوگ در درون شما خبر میده، عزیزدلم دو تا کتاب بهت معرفی میکنم حتما اونا رو بخون و باتوجه ب احساساتی ک در طول شبانه روز داری به سوالاتش جواب بده، ن براساس چیزی ک آرزوی بودنش رو داری.

اول کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید از جفری یانگ

دوم کتاب خلا عاطفی از دکتر جانیس وب

و اینکه اینقدر ب سلامت روانت اهمیت میدی ک حاضری بخاطرش جلسات تراپی رو اینقد متعهدانه شرکت کنی واقعا قابل تحسینه، من مطمئنم ک اگر ب جستجو و کشف خود و ارتباط برقرار کردن با خودت و احساساتت و پذیرش احساساتت اهمیت بدی، کم کم چیزهای خیلی خوبی رو در مورد خودت متوجه میشی، تو ب همدلی و توجه تمام وقت نسبت ب خودت نیاز داری، بارها ب خودت بگو ک خودتو دوس داری و ب خودت توجه میکنی، این میتونه در گذر زمان تغییرات زیادی رو در درونت ب وجود بیاره.

دوستت دارم عزیزم♥️🌹

درکت میکنم گلم، نگاه کودک وقتی از جانب مادرش احساس دوست داشته شدن نمیکنه، احساس شرم و گناه عمیقی نسبت ب خودش پیدا میکنه، و وقتی در حضور دیگران قرار میگیره ب طور کااااملا اتوماتیک و ناخودآگاه اون دردهایی ک در درونش هست رو پنهان میکنه و اصطلاحا حتی برای دیگران نقش ناجی رو میتونه بازی کنه، ولی وقتی با خودت تنها میشی تمام وقت در حال گریه هستی ، چون تو در تنهایی خودت میتونی اون رنج رو ببینی و اون احساس شرم و مکانیزم دفاعی ذهنت در تنهاییت از کار میفته، ی پیشنهاد بهت میکنم، این دوتا کتاب رو بخون و برای تموم کرذنش اصلا عجله نکن، اون کتاب رو در تنهایی بخون و ب هر جمله ای ک رسیدی ک عمیییییقا احساس کردی داره احساسات تو رو بیان میکنه، همونجا استاپ کنی، و عمیقا در مورد اون چیزایی ک تجربه کردی با تمام صداقت بنویسی و در حین اینکار ب شدت گریه خواهی کرد و میبینی ک  عمییییییییق حس میکنی ک داری نسبت ب احساسات درونت هوشیار میشی، و وقتی صادقانه مشکلاتت رو متوجه شدی با خودت همدلی کنی، ب خودت بگو ایراد نداره عزیزم ، اگ صدتا مشکلم ب وجود اومده باشه، من الان کنارتم و باهم یکی یکی برطرفش میکنیم و براش راه حل پیدا میکنیم، گلم تو باید با خودت شبیه بهترین دوست و ی تراپیست صحبت کنی در تمام حال، این تنها راهیه ک مکانیسم دفاعی ذهنت خنثی میشه و تو همیتونی نسبت ب مشکلات واقعیت آگاهی پیدا کنی، کودک درون تو ب شدت ترسیده و احساس وحشت داره، تو باید با خودگویی های همدلانه و مهربانانه ات ، ب کودک درونت احساس حمایت و امنیت بدی، حالا وقتی ک در خلوت مشکلات واقعی رو پیدا کردی ، بعد ب تراپیست رجوع کن و بگو من این مساله رو دارم، میدونی میخوام چی بگم؟ میخوام بگم تو در اتاق درمان نمیتونی ب مسائل واقعی درونت دسترسی داشته باشی ، تو در تنهایی و خلوت خودت میتونی زخمهاتو ببینی، اتاق درمان فقط برای اینه ک بری به تراپیست بگی من در مورد خودم متوجه این مساله شدم و حالا اون بهت راهکار بده، ولی بازم میگم هیچ چیز ب اندازه گفتگوی خودت با خودت بهت کمک نخواهد کرد، تو باید خودت بشی بهترین دوست و شنونده خودت

کودک وقتی والدین ب نیازش پاسخ نمیدن هرگز با خودش فکر نمیکنه ک اون والدین بدن، بلکه این عدم توجه رو ب خودش نسبت میده و با خودش اینو درونی میکنه ک این منم ک بدم و بی ارزشم و ی نقص بزرگ در درونم هست ک والدینم دوسم ندارن و بهم توجه نمیکنن، و ب جای نفرت از والدین، عمیقا از خودش متنفر میشه،چون کودک قدرت تجزیه و تحلیل نداره، وقتی درمان واقعی خودت رو شروع میکنی، باید نفرت و خشمی ک از مادرت یا پدرت داری رو کاااااملا در روانت بالا بیاری، ی نامه بلند بالااااا از تمام بلاهایی ک سرت آوردن خطاب بهشون بنویس و در حین نوشتن هر جور ک دوس داری نفرت و خشمت رو ابراز کن(قرار نیس اون نامه رو بهشون نشون بدی، ب هیچ وجه)، وقتی این نامه رو مینویسی و اونها رو سرزنش میکنی ک چقدر بد بودن و بی کفایت بودن ک ب نیاز تو پاسخگو نبودن ، کم کم آسیبهات التیام پیدا مبکنه، احتمالا مدت زیادی ازشون خشمگین و متنفر خواهی بود، از این خشم و نفرت احساس گناه نکن، چون اونا خودشون بابت بی مسئولیتیشون باعث تولید همچبن احساساتی شدن، خلاصه هی فاز اینو برندار ک وای نه من باید مامان و بابامو دوس بدارم و قدردان باشم، بذار این زخم کاملا خودش رو نشون بده و این چرکها از درونت تخلیه بشه، کم کم ک هی ب خودت عشق و همدلی میدی و التیام پیدا میکنی میتونی والدینت رو هم ببخشی و متوجه میشی ک اونا خودشونم زیر دست والدینی بزرگ شدن ک ب نیازاشون پاسخ ندادن و خودشونم رنج کشیده هستن و این کارها بخاطر دشمنی با تو نبوده، و کم کم دیگ نسبت ب اونا بی احساس و بی تفاوت میشی و نسبت ب خودت احساس عشق پیدا میکنی، خلاصه ی پروسه ای داره، طولانی مدته، باید قدرت ماوجه شدن با حقایق رو داشته باشی و خودتو گول نزنی.

خواهش میکنم جانم.

ان شاالله روزای خوبتم تجربه میکنی، کم کم ک احساسات خودت رو میپذیری ، میبینی اع؟ نسبت ب دو هفته یا یک ماه پیش شدت افسردگیت کمتر شده، و هی احساس میکنی سبکتری، خشم خودت رو کااامل بپذیر،احساس نفرتی ک داری رو تایید کن، احساس اندوه و .... رو، قدم اول برای التیام ، پذیرش و تایید هست.

ان شاالله ک ب بهترین شکل از پسش برمیای، ذهن انسان خیلی قدرتمنده، قطعا میتونی.