اگر بعد از زیمان افسردگی نگیری که امیدوارم به حق تمام زیبایی های آفرینش افسردگی سراغت نیاد، عصبی نمیشی و صبور خواهی بود ولی اگر مثل من افسردگی بگیری تحمل سختی بچه داری بسیار سخته. تازه من آدمی بودم عااااشقانه همه ی بچه ها رو دوست داشتم و حوصله شون رو داشتم اما الان بعضی وقتا دیگه واقعا کنترل عصبانیتم سخت میشه. بعضی وقتا کاملا ناخودآگاه سرش داد میزنم البته اکثرا علتش اینه که انقدر شیطونی میکنه که هر لحظه ممکنه بلایی سر خودش بیاره و داد زدن من بیشتر از نگرانیه. بعدشم که دیگه عصبی و کلافه میشم از روزگار خودم که باید دم به دقیقه ازش مراقبت کنم
من برعکس عصبی ام ولی بچه ها رو هم دوست دارم اما کاسه ی صبرم زود سریز می شه فقط امیدم به همسرمه چون برعکس من شدیداااا صبوره و یه بار پدر شدن رو تجربه کرده و می دونه چه جور باید رفتار کرد وگرنه به من و صبرم امیدی نیست.
تو بارداری که همه چی غیر عادی اصلن به هیچ کدوم توجه نکن.ولی من قبل بچه دار شدن صبرم کمتر بود اتفاقن الان خیلی صبورتر شدم انگار باران حالا که دیگه داره دو سالش میشه منم دارم باهاش به رشد ذهنی بیشتری میرسم
