توی دوره عقد که رابطه ها عاطفی تر و مستحکم تره، خیانت کردن یعنی اینکه دلم به هیچ عنوان با همسرم نیست.
ضمن اینکه خیانت توی هر زمان و برای هر فردی، منفوره.
بعضی کامنتا که میخونم واقعا حالم بهم میخوره
هرکی که برای خیانت توجیه بیاره یا بگه انسان جایزالخطاست یا بگه قضاوت نکنید شک نکنید خودش هم اینکاره ست
وگرنه خیانت نه توجیه پذیره نه یه اشتباه ساده ست
رابطه ای ک توش اعتماد نیست خیلی وقت پیش از بین رفته
من خودم قبلا دوست پسر داشتم اما دو سال گذشت بعد با شوهرم ازدواج کردم هیچ وقت هم بهش پیام ندادم و نمیدم با اینکه هم شماره اش رو حفظم هم اینستا شو یادمه خیلی هم دوستش داشتم
اما هیچ وقت هم قضاوت نکردم دوستم و یا هرکس و آدمی اشتباه میکنه خدا ادم و به حال خودش لحظه ای نزاره قضاوت خوب نیست
بالخره کاری که نباید بشه، شده، و کار برای اون دوستتون دشوار شده که این نظری که دارن رو بتونن به شوهرشون القا کنن. ایشون به نظرم باید حتما هم زبانی و هم عملی به شوهرشون این مطلب رو متوجه کنن و اعتماد رو دوباره برگردونن.
ضمن اینکه ایشون باید اینطور عنوان کنن که یا تار همسرم رو به کل دنیا یا کل افراد نمیدم، نه اینکه بگن اون فرد. اینطوری که دوستتون گفتن، یعنی همچنان اون فرد تو ذهن دوستتون هست.
درست انسان جایزالخطاست
من اگه جای پسره بودم بعد ۵ سال بهش آزادی میدادم
و دورادور کنترلش میکردم
اگه بعد مدتی ازش خطا نمیدیدم یعنی پشیمونیش واقعیه و زندگی شیرینتر میشد
ولی اگه دوباره خیانت میکرد
یعنی توبه گرگ مرگ
طلاق و تمام
راحت میشدند هر دوشون
برو پست قبلیم هم بخون
و اینکه
برای منم خیانت به هر نحوی غیر قابل بخشش
ولی همه توی یک شرایط و روحیه نیستند
برای همین قضاوت صد در صد کار خوبی نیست
شاید اون مرد به غیر از اون زن با هیچکس دیگه احساس خوشبختی نکنه
نظر من اینکه حالا که اینقدر دوستش داره که ازش نگذشته بهش یک فرصت دیگه بده تا شاید زندگیشون شیرینتر بشه
