هرکسی تو زندگیش اولویت هایی داره، مثل ماشین خونه بچه تحصیلات شاغل بودن سفرکردن و انواع و اقسام چیزای های دیگه....
و اولویته هرکس چون تو زندگیش فرق میکنه باعث تصمیم های متفاوتی ام میشه..
اینکه یکی توانشو داره بچه دوست داره سه چهارتا میاره و از هر نظر تامینشون میکنه (حداقل هارو )خب چه عالی دمش گرم خدا بهش توان بده بیشترشون کنه.
یکی ام مثل من اولویت من فقط یک فرزنده، با اینکه عاشق بچه ام،اولویت من تربیت و همین یدونه فرزندمه که بتونم خوب و صحیح بزرگش کنم و تا جایی که میتونم حمایتش کنم،نه حمایت بیش از اندازه نه اینکه ام هیچ حمایتی نکنم.
یکی ام مثل شما اصلا بچه نمیخوان دلایل خودشون رو دارن .
اینکه زندگی زهر بشه نه .
من منکر اینکه بچه بیاد زندگی یک رنگو بوی دیگه ایی میگیره نیستم(من همین الان بچه زیر یکسال ببینم درجا غشو ضعف میکنم براشون.)
ولی واقعا مادر شدن از خودگذشتی و فداکاری زیادی میاد، از تایم زدن خودت میخواد،مسئولیت هات اضافه شدن میخواد و خستگی داره روحی جسمی،ولی شیرینی های خودشم داره.بعد بچه مسافرت رفتن ها دیگه مثل قبل نیست،دونفره های عاشقانه مثل قبل نیست،کلا زندگی قبل بچه و بعد از بچه از هر نظر تفاوت داره.
من اگه برگردم عقب و عقل الانمو داشتم
قطعاااا خیلی تامل میکردم تو بچه اوردن،نه اینکه نیارم ،یدونه میاوردم حتما ولی موقعی که از هر نظر اماده تر بودم.همین الان بچم جونه منه،یعنی از تموم خواسته هام میتونم چشم پوشی کنم بخاطرش از خودگذشتگی زیاد دارم براش و اصلا تو این موارد اذیت نیستم
ولییییییی از نظر من ترررررربیت خیلی سخته با جامعه الان
اینکه بقیه اصرار میکنن به چند فرزندی رو اصلااااااااا نمیتونم درک کنم با اینکه تو هر زمینه ایی خیلی انعطاف پذیرم ولی این موردو نمیدونم چرا نمیتونم درک کنم