نامادریم بهم گف

بچه بوده خب منم بچه بودم با حرف بقیه انقد اذیتش کردما

میدونی دست خودم نیس هیچ وقت بهش مامان نمیگم برا همین انگار گوشه مغزم واسم نامادریه اسمش ولی حقیقت این نیس به خاطره عادته از بس تو بچگیم تو گوشم خوندن نامادریته خودشم عادت داره چیزی بم بگع میگم نامادری منی داری عذابم میدی جفتی میخندیم

ای جانم منم تقریبا این شکلیم میرم میام درسته اون چیزی بهم نمیگه ولی همش میام حالم بد میشه 

کلا بعد ۳ ۴ روز هی میگم میشه برگردم هرچقدم محبت میکنه حس سربار بودن میکنم وقتی جمع میکنم برگردم میگه وسایلاتو جمع کردی دلم گرف ولی دست خودم نیس 

اینم زندگی ما بوده بساز بلکه تموم بشه یا این نوع زندگی یا جونمون همین