دوستای عزیزی که الان به هدفتون که پزشکی بوده رسیدید،قطعا حتی خود رتبه های برتر هم اقرار میکنن که یه وقت هایی ناامید میشدن و خب بازم برمیگشتن به مسیرشون.درکل سوالم اینه که:شمایی که قبول شدی،توی زمان کنکورت،وقتی زمین میخوردی و شکست میخوردی،چه کار میکردی چه جور انگیزه پیدا میکردی چجور همت میکردی که کم نیاری؟واقعا ادم به راهش که نگاه میکنه میبینه خب اوکیه چند ماه خرخونی میکنم تموم میشه،اگه روزانه که نگاه میکنی بعد یه مدت انگار داره صبرت لبریز میشه یا کلافه میشی خصوصا وقتی که میبینی تلاشات نتیجه نمیده توی ازمونای ازمایشی
واااای مخصوصا بااین قانونای مسخره شون ک هرروز عوض میشع ینی ۱۴۰۵ یکاری میکنن هیشکی جزدیپلم مدرک دیگ نتونه بگیره مشاور ابجیم میگف
وقتی آدم میبینه ک ب نتیجه تلاشاش نمی‌رسه و خب یا ثابته یا حتی بد تر افت میکنه
همه جور اتفاقی رو تجربه میکنه
خودم گریه کردم ،داد زدم ، ی کاغذ رو خط خطی کردم ، تا اون لحظه یکم آروم بگیره دلم
بعدش میبینی خودتی و خودت و دوباره برنامه می‌نویسی و دوباره شروع و خب من خودم با توکل بیشتری اینکارو میکردم
مثلا زنگ میزدم حرم امام رضا و یا اینکه توسل ب شهدا ائمه
صحبت کردن باهاشون
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
8 ثانیه پیش
8 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز