امید داشتن و کنار نکشیدن تو زندگی، یه بازهٔ زمانی خیلی قشنگ رو میسازن.
یه مرز باریک بین چیزای ناامید کننده‌ای که پیش اومدن و چیزای بهتری که قراره رقم بخورن...
این مرز خیلی بهمون کمک میکنه، باعث میشه از روزای ناامیدی خودمون رو بیرون بکشیم و با تمام وجود یه راهی پیدا کنیم برای ادامه دادن و به جلو حرکت کنیم:))
یه حسیه که بهمون تلنگر میزنه و باعث میشه حتی تو بدترین روزا دوباره از نو شروع کنیم. اگه کوچکترین چیزی شبیه این رو دارین تو وجودتون حس میکنین،
بزارین خودشو بیرون بکشه و نجاتتون بده...🌝
