مامان هایی که سر کار بودن ولی بعدا دیگه نرفتن

lمن شاغل یودم...شغلم را هم خیللللی دوست داشتم و دارم. ولی مسئله بچه به نظر من بیشتر از کار مهمه. بچه تا یکی دوسال نیاز شدید و وابستگی زیادی به مادرش داره...وقتی مادرش نیس احساس شدید نا امنی میکنه...ضمن اینکه به نظر من وقتی بچه جای دیگه ای بزرگ بشه و چند روز را با کس دیگه ای باشه تربیت خیلی دوگانه میشه...ولی در عین حال من با تو خونه نشستن و از همه چی بیخبر بودن هم مخالفم...به نظرم میشه توی خونه کار کرد...یا بعد از دوسال رفت سر کار...یا حتی بعد از یکی دو سال کار پاره وقت انجام داد. به نظرم نباید خیلی هم بیکار موند که دچار احساس پوچی شد! تو خونه موندن برای آدم هایی که قبلا فعال بودن حتما باید با برنامه باشه...ولی اینکه آدم بچه شو فدای کارش کنه به نظر من درست نیس...البته نظرها متفاوته و بعضی ها هم هستن که مجبورن سر کار برن و چاره ای ندارن...
امیدوارم همه موفق باشن...

من هم بعد از دوسالگی دخترم برگشتم سر کار

ولی ساعت کاریم کمه 8 تا 12

سلام. منم بعد از به دنیا امدن دخترم دیگه سرکار نرفتم. البته در اون زمان هم باید از دخترم هم از مادرم پرستاری می کردم( بعد از 12 سال کارکردن ). الان هم که دخترم سه سال و نیمشه و دیگه داشتم تصمیم می گرفتم که برم دنبال یه کار دوباره باردار شدم. منم ترجیح می دم توی بارداری خونه باشم و از هرگونه استرس آلودگی اضطراب و ... دور باشم. به امید خدا و بعد از دو سال اگر عمری باقی باشه می خام برگردم سرکار.

من فوق لیسانس دارم و پروانه وکالت اما به خاطر دوتا فرشته کوچولوی دوقلویی که خدا سه سال پیش بهم داد و بارداری سختی که داشتم الان دقیقا چهار ساله که سرکار نمی رم... تو شهر غریب هستم و کسی رو ندارم بچه هامو جاش بزارم.. به پرستار هم اعتماد ندارم بعلاوه که بچه ها خیلی بهم وابسته آن.... اما تو خونه هم از کلافگی آرم دیوونه میشم.... نمیدونم چکار کنم واقعا