بدگمانی همسر و افسردگی من

با سلام و خسته نباشید.من ۳۴ سالمه و ۴ ساله ازدواج کردم. بنا به خواسته همسرم از کارم استعفا دادم و خانه نشین شدم. همسرم بطور جدی  مخالفه روابط اجتماعی من از جمله دیدن دوستان و فعالیت های ورزشی و کلاس رفتن و غیره هست. همه جا با خودش میرم بجز یک مورد و اونم هم رفتن تا سر خیابان کنار خونشون. ولی خصلت های خیلی خوب دیگه ای داره مثلا دست و دلبازه. از لحاظ مالی برام کم نمیزاره. از لحاظ پوشش هم باید طبق میل ایشون بپوشم. قبل از ازدواج در مورد بعضی از مسائل آگاهی پیدا کردم مثلا میدانستم که شاید آزادی عمل دوره مجردی را از دست بدهم اما فکر نمی کردم  که شدت این سختگیری ها اینقدر زیاد باشه. خانواده ایشان کلا ۵ نفرن و هیچ فامیل و آشنا و رفت و آمدی  ندارن. نه عزا و نه عروسی و نه هیچ مراسم دیگه ای. چند وقت پیش مادر شدم و یه بچه هشت ماهه دارم. گاهی وقتها میخواهم درد و دل کنم و خواسته ام را مطرح کنم اما چون میدانم نتیجه ای جز بحث و دعوا ندارد سکوت میکنم  مثلا من به شدت روابط اجتماعی بالایی دارم و دوست دارم گاهی در حضور همسرم  دوستانم را ببینم که متاسفانه مخالفت میکنند. بخاطر همین ترجیح میدهم سکوت کنم و خود خوری کنم و با ایشان با اخم برخورد کنم . تمایل به برقراری روابط عاطفی با همسرم را از دست داده ام . البته ناگفته نماند همسرم قبلا ازدواج ناموفق  داشته اند. لطفا منو راهنمایی کنید که با وجود یه نوزاد هشت ماهه و با وجود این مشکلات چه راهی مناسب تر است. یک نکته که باید یادآور میشدم این هست که ایشان تمایلی به رفتن به پارک. کوه و غیره را ندارن و گاهی من احساس میکنم واقعا زندانی هستم. افسرده شده ام. و مدام غر میزنم. همسرم آدم بدبینی هستن چون رفتار آدمها رو تحلیل میکنن. و یا دوربین خونشون رو مدام چک میکنن در خیابون و رانندگی مدام از راننده های دیگه ایراد میگیرن مثلا هر حرکتی از سوی راننده های دیگه را به قصد ضربه زدن به خودشون و دریافت خسارت تلقی میکنند. میدانم که شاید پارانویید باشن اما اصلا تمایلی به رفتن نزد مشاور و غیره را ندارن و خود را حق به جانب میدانند.