حسرت های بزرگ در زندگی داشتن

سلام و عرض ادب. من یه دختر بیست و شش سالم تو خانواده پر جمعیت بزرگ شدم و اختلاف سنی پدر و مادرمم زیاد بود پدرم سالهاست فوت شدن با تمام اینها بهترین مادر رو دارم و پدرم هم بسیار انسان شریفی بودن به هر حال بزرگ شدم و با تمام کاستی ها مادرم هم پدرمون شده و هم مادر ما فامیل با محبتی نداریم در کل شانس نداریم هر کی بهمون میرسه جبهه میگیره خیلی به اطرافیانمون پر بال میدیم نمیذاریم کسی ازمون دلخور بشه حتی اگه دلمون بشکنه نه کمبود مالی کشیدیم نه عاطفی قیافمم خیلی خوبه و از راهنمایی کلی خواستگار داشتمو خداروشکر چهار ساله بهترین همسر دنیارو‌ دارم و با تمام مشقات زندگی با هم خوشیم اما مشکل من اینه خیلی چیزای بی اهمیت برام مهمه مثلا چون پدر اونطوری بالا سرم نبوده هنوز برام حسرته وقتی پدری به بچش محبت میکنه یا رانندگی میکنه برام آرزو پدر و دختری با هم صحبت میکنن حسرت میخورم که عروسامون بشدت بی ادبن اما پدری ندارم جلوشون وایسه و خودم و مادر و خواهرامم شدیدا سکوت میکنیم برای من مهمه با دایی و خاله ارتباط داشته باشیم و دختراشون اما هربار میرم سمتشون هیچ حس خوبی نمیگیرم دوستامم همینطورن فقط من زنگ میزنم من حالشون میپرسم من پیشنهاد بیرون میدم اما دیگه خسته شدم منم دلم میخواد رفیق پایه داشته باشم دلم میخواد دختردایی و خالم باهام صمیمی باشن اما کلا ندارمشون دلم میخواد این نداشتنه دوست واقعی این نداشتن فامیل این عروس بی شخصیت برام مهم نباشن اما همش تو ذهنمن مشکل دیگم اینه با وجودی که تو تمام عمرم همیشه قیافم مورد تحسین بوده اما اصلا قبلوش ندارم دلم میخواد اینطوری نباشم اما بعدش میگم ناشکری نکن در ضمن مادرمم ازم دوره و با وجود همسایگی برادرام تنهای تنهاست دلم براش کبابه. آخر هفته هاسعی میکنم پیشش باشم اما راهم دوره  بشدت وابسته همیم خیلی داغونم فکرم همش پیششه دلم برای شوهرمم میسوزه که باید غمگین بودن منو تحمل کنه 

 ممنون میشم راهنماییم کنید چرامن اینجوریم و چیکار کنم به تعادل برسم؟