تصمیمم به طلاق کار درستی هست؟

سلام. نه سال هست ازدواج کردم. با وجود کلی مخالفت از جانب خانواده‌های جفتمون به هم رسیدم. ولی هر روز عوض و عوضی تر شد بعد از ازدواج سیگار میکشه و هر شب تا دو سه نیمه شب بیرونه. یا خونه نیست یا اگر هم هست خوابه. به ناراحتی‌های من هیچ اهمیتی نمیده و به خودش خیلی راحت اجازه بی احترامی بهم رو میده و به خودش حق هر رفتاری با من رو میده. من تا حالا ازش گلایه‌ای پیش کسی نکردم چون نخواستم خانوادم ناراحت بشن. خیلی وقته از هم جدا میخوابیم. خیلی اصرار کردم پیش هم بخوابیم ولی بهونه‌های مختلف میاره و حاضر نیست اینکارو کنه. همه این گلایه‌هامو به مدلای مختلف بهش گفتم ولی خیلی لجبازه. بهم فقط وقتی محبت میکنه که من بهش محبت کنم. اگه من ناراحت باشم از چیزی این ناراحتی رو مثل چماق میکوبه تو سرم. حالا من دیگه کم آوردم و طاقتم تموم شده بس که واسه همه چیز کوتاه اومدم. همیشه از من انتظار داشته فقط و خودش هیچ نبوده.

الان سه هفتست دیگه با هم کاری نداریم. تصمیم گرفتم تا وقتی دنبال رفیق بازیه باهاش حرفی نزنم. چون اصلا با این یه مورد نمیتونم کنار بیام. این یعنی زندگی با یه لاابالی که واقعا در شان من نیست. 

الان جفتمون تصمیم به طلاق گرفتیم و ایشون گفتن عید میبرمت خونه باباتو... اینم بگم خانواده من اصلا طلاق تو کتشون نمیره. ولی من قصد دارم تا خونه شوهر هستم طلاق توافقیمو بگیرمو خونه بابام نرم. میتونم کار خوب برای خودم‌ جور کنم. تا حالا هم به خاطر این آقا و بچه‌ها سر کار نرفتم. چون قطعا کلی سرزنش میشنوم و اینقدر زندگی با این مرد خستم کرده که کشش شنیدن این حرفارو نداشته باشم. 

بزرگترین نقطه ضعفم تو این سالها این بوده که خانوادم پشتم نیستن و این آقا هم همیشه منو تهدید به این کرده که میفرستمت بری و منم مجبور به موندن بودم و تحمل این حقارت بزرگ.‌حتی با کمربند کوبوند تو سرم بازم نتونستم هیچ کاری کنم. 

به نظرتون تصمیمم برای طلاق منطقیه. نگران بچه‌هامم هستم. البته مادربزرگ پدریشون میتونه ازشون به خوبی مراقبت کنه و علاقه و وابستگی بچه هام بهشون زیاد. دو تا دختر سه و هفت ساله دارم