آیا این کارم خیانت است؟

سلام من 25 سالمه متأهلم و یک پسر 2 ساله دارم خیلی عصبی و زود رنج و افسرده هستم.منزوی هستم و از جمع گریزونم. مادرم حدود سه ماهه که فوت کرده زیاد براش گریه نکردم یعنی هرکاری کردم نتونستم وقتی براش ناراحتم گریه کنم و سبک بشم در عوض غمش قلبمو مچاله کرده انگار یکی قلبمو گرفته تو مشتش و هی فشار میده. روز به روز دارم تنها تر و عصبی تر میشم. موضوع اینجاست که زمینه این افسردگیم موقعی شروع شد که سه ماه باردار بودم و دیدم شوهرم تو تلگرام با یه زن مطلقه چت میکنه. اون قضیه با کشمکش هاش تموم شد ولی روحیه منو خراب کرد رفتم مشاور بعد یکم گفتگو گفت باید با شوهرت بری مشاوره ولی شوهرم قبول نمیکنه. رفتم مغز و اعصاب بهم دارو داد الان روزی یه سرترالین 50 میخورم. شوهرمم از او موقع نامردی نکرد و از من دور دورتر شد هر چی هم بهش گفتم التماس کردم من حالم خرابه منو تنها نذار خوب شدنم به تو بستگی داره اصلا اهمیت نداد انگار این قضیه جدی نیست. کم کم رابطه مون سرد شد بعد اومدن بچه کلا ماهی 4 بارم رابطه نداریم. دلم میخواد بهم اهمیت بده باهام حرف بزنه سرگرمم کنه با کاراش بهم نشون بده که بهم اهمیت میده ولی اصلا انگار من چیز مهمی تو زندگیش نیستم. الانم که دارم اینا رو مینویسم انگار به گلوم تیر خورده ولی هر کار میکنم گریم نمیاد. شوهرم کلا آدم بیخیالیه و بیشتر با دوستاش خوشه. حوصله بچه رو نداره تا آرومه باهاش بازی میکنه یکم ولی تا نق نقش دراومد میاد رو من خراب میشه که بچه رو بگیر یا هی متلک میندازه که بچه که مادر نداره همینه. از بین ده تا جملش نه تاش متلکه همش غر میزنه. همه اینارو هم جدی میگه ولی وقتی آرومیم بهش میگم میگه شوخی میکنم.وقتی مریضم بجای اینکه بیاد یه دستی به سرم بکشه فقط تو خونه راه میره متلک میندازه و غر میزنه که خر نیاوردم جو بدم چرا غذا نپختی یا پاشو بچه رو آروم کن.اینا شاید به نظر شما یا بقیه زیاد مهم نباشه ولی چون برای من همیشگیه و منم افسردم و روحیم داغونه عذاب مطلقه.

گاهی وقتا حتی از خدا مرگ خودم و بچم رو میخوام تا اون بمونه و حسرت بخوره.

تازگیا تو تنهایی هام تو ذهنم یه زندگی دیگه رو تصور میکنم اینکه از شوهرم طلاق گرفتم و پسرمم با خودمه وضع مالیم خوبه و با یه مرد دیگه ازدواج کردم یه مرد با ملاحظه که سر هرچی مثل بچه لجبازی نکنه و تو دوست داشتن غرورشو بزاره کنار و خیلی چیزای خوب دیگه.

مثلا اگه از شوهرم بخوام یه چیز سنگین رو برام جابه جا کنه اینکارو نمیکنه چون روم باز میشه و به زن نباید رو داد.مهم نیست من زنم ,پریودم یا آیودی دارم و نباید بار سنگین بلند کنم خودم باید انجامش بدم

عملا تو خونه فقط و فقط تو تخت فعالیت داره. من داره حالم از خودم و زندگیم به هم میخوره اعتماد بنفسم زیر صفره احساس میکنم تو اطرافیان از همه خنگ تر ضعیف تر و بی خاصیت ترم و از این حسم متنفرم.

فقط بهم بگید اینکه به یه مرد خیالی فکر میکنم خیانته ؟