رفتارهای آزاردهنده همسر و بی پناه بودن من

 سلام. نمیدونم از کجا شروع کنم انقدر خسته و کلافم که دیگه توان هیچی رو ندارم ۷ سال پیش عاشق پسری شدم که هیچیش اوکی نبود نه خونه داشت نه ماشین نه پول آنچنانی نه سواد درستی و هیچ سر یه کار معمولی بود

من تحصیل کردم زیبا هستم خانواده پولدار، در کل تیکه من نبود ولی من عاشق و احمق بودم. به زور خانوادم رو راضی کردم به ازدواج هنوز چیزی نگذشته بود که فهمیدم معتاده وای از اون روزا نابود شدم از بین رفتم ولی نمیتونستم دم بزنم حالم خراب بود بازم حماقت کردم و باردار شدم. پسرم الان ۵ سالشه ، نزدیک به دوساله خودش میگه ترک کرده بعضی موقع باور میکنم بعضی موقع هم شک میکنم. از نظر اخلاقی اصلا انسان متشخصی نیست. از بس بعد از ۷ سال هنوزم هر کسی میرسه سرکوفت بهم میزنه و من همچنان رفتارای نابهنجارشو میبینم از همه چی دلزده شدم. سردرگمم خستم راهی ندارم پسرم گناه داره عصبی و داغونم تو دوستان اقوام و اطرافیان هیچکس مثل من نیست. خجالت میکشم باهاش جایی برم میترسم از بس بی چاک و دهنه آبروم رو ببره، نمیتونم طلاق بگیرم چون خانوادم پشتم نیستن، نمیدونم باید چیکار کنم بعضی موقع به خودکشی هم فکر میکنم دلم برای پسرم میسوزه، خودمو عمرمو جوونیمو زندگیمو تباه کردم نمیدونم چیکار کنم خدایا کمکم کنم؟