گذشته بد و احساس افسردگی

سلام 

اول ازتون تشکر کنم که رایگان به سوال های آدم های گرفتار جواب میدید خدا خودش عوضش رو بهتون بده
اما مشکلم از وقتی شروع شد که خودمو شناختم خانواده بسیار بسیار بدی داشتم پدر معتاد و مادر بد و ناهنجار و غیر عادی که همه اطرافیان و خانواده اونارو طرد کرده بودن و به تبع اون من رو هم از اونا میدونستن من رو دوست نداشتن و حتی الانم ندارن
بزرگ شدنم همراه کتک روزانه شدید تحقیر تهمت فحش برچسب های زشت بیگاری هایی که از بچگی مادرم ازم میکشید که خودش بخوابه من کارهای خونه رو بکنم
از پنج سالگی صدای روابط جنسی اونا رو می‌شنیدم گاهی می‌دیدم و زجر می‌کشیدم و گریه میکردم همیشه بدنم کبود بود چون همیشه کتکم میزدن
یه خواهر یه برادر بعد خودمو مجبور شدم بزرگ کنم مجبور بودم نمیزاشتن حرف بزنم هیچ حق انتخابی نداشتم
خلاصه اصلا بچگی نکردم همش حالم بد بود  الان که فکر می کنم بیش فعالی داشتم و تو اون شرایط بد هم حالم هرروز بدتر میشد
هیچ تفریح و دلخوشی نداشتم  هیچ وقت یادم نمیاد پدرم بهم محبت کرده باشه هر کاری میکردم به چشم مادرم نمی آمدم اوایل خیلی دوستشون داشتم اما از 7-8 سالگی فقط با تنفرشون زندگی کردم بخاطر ظلم هایی که بهم کردن  خونمون همیشه جنگ و دعوا بود هر چند ماه پدرم مادرمو میزد بیرون میکرد
همه جا انگشت نما بودن دیگه نگم براتون.....
خلاصه من چسبیدم به درس درسم خیلی خوب بود برای اینکه از دست اونا فرار کنم و آیندمو بسازم  می‌خوندم و مثل بقیه هم سن هام اهل خطا و گوشی و این چیزا نبودم خیلی ساده و احساسی بودم اما به شدت عصبی
ساعاتی که مدرسه بودم انگار بهشت بودم
اوایل همه جا پوزمو میدادن که درسم خوبه اما نزاشتن حتی دیپلمو بگیرم
سال سوم دبیرستان به کسی که اصلا نمی‌شناختم شوهرم دادن بدون رضایت من
اوایل مقاومت میکردم گریه غذا نخوردن ناراحتی کارم به بیمارستان کشید از اون موقع تپش قلب گرفتم

خونه شوهرم درسمو خواندم کنکور دادم اما جای خوبی قبول نشدم و بعد دوسال که درس رو ول کرده بودم 2ساله دارم پیام نور یه رشته غیر حضوری میخونم اما خب درس خوندن خونه شوهر با افسردگی خیلی برام سخته
بعد دیدم نمیشه کاریش کرد گفتم هر چی باشه از این جهنم بهتره شوهر کنم برم
دیگه رضایت دادم اونا هم تو چند ماه با جهیزیه نصفه و نیمه و کلی آبرو ریزی پیش شوهرم منو فرستادن خونه بخت اینم بگم وضع مالیشون خوبه و این کار هارو کردن
از بعد عروسی باهاشون ارتباطم کم شد شوهرم ازشون متنفره تو همون چند ماه عقد هزار تا بلا سر اونم آوردن نزاشتن عین آدم عروسی کنیم همش عذاب و ناراحتی داریم از اون مرور خاطرات اون دوران
خلاصه بعد یک سال هم شهرمون رو عوض کردیم و کلی دور شدیم و اوایل در حد تلفن حرف می‌زدیم الان سه ساله که کلا قطع رابطه ایم سالی یه بار میرفتم خونشون یک ساله که نرفتم آخرین بار بیرونمون کردن
الان من نسبت به اون دوران خیلی آروم ترم خانم شدم حالم بهتره اما بازم حالت های افسردگی رو دارم و باز هم عصبی هستم تنبلم از جمع گریزونم همش دوست دارم گریه کنم یا اطرافم فقط سکوت مطلق باشه
بخاطر اونا همه گذشته و زندگی و آیندمو سوخته میبینم مادرهای دیگران رو میبینم و میسوزم خیلی بخاطر مادر بدم ناراحتم از هیچ چیز اندازه این ناراحت نیستم
شوهرم بد نیست اما با عشق و آگاهی ازدواج نکردیم و مشکلات کم نداریم زیاد تفاهم نداریم و بعد چند سال تازه یه مقدار آروم گرفتیم
بخاطر این مشکلات نخواستم بچه بیارم که مثل مادرم نباشم
الان مدت هاست منتظرم و بچه دار نشدم پلی کیستیک شدم
حالا بهم بگید چطوری میتونم به خودم کمک کنم من جز خودم هیچ کس رو ندارم هیچ کس به فکر این دختر بیچاره نیست حالش مرگش زندگیش برای کسی مهم نیست هیچ دلخوشی ندارم
چطوری از این افسردگی بیرون بیام
درضمن خیلی تنهام اینجا دوستی ندارم فامیل هم ندارم چند تا از فامیل های شوهرم هستن
فقط نی سایت شده همدمم