نگرانی من از بالا رفتن سن و مجرد ماندن

خانم عزیز سلام
از نحوه ی نگارش و نیز، دور اندیشی که به خرج داده اید، بر می آید که دارای نظم فکری هستید و این بسیار ارزشمند است. نکته ی مهم در مورد ازدواج در هر سنی این است که با علاقمندی و شوق انجام شود، نه از سر ناچاری. چنین نگاهی به خودتان نداشته باشید که برازنده ی شما نیست.
در مورد ایشان نیز به جای از دور شنیدن که هیچ احساسی ایجاد نمی کند، نیاز است که همدیگر را ببینید آنجاست که بسیاری  از سوالات شما به خوبی جواب داده می شود و اما در مورد نکاتی که مطرح کرده اید:
در مورد وسواس، که مشکل سمجی است و گاه به صورت طولانی مدت یا تمام عمر با فرد است خواه ناخواه اطرافیان آزار می بینند و هر چه وسواس شدیدتر باشد مشکلات بیشتر خواهد بود. چنانچه وسواس شدیدی نباشد قابل تحمل تر است خصوصاً این که خودتان هم با این شرایط درگیرید و نسبت به آن درک دارید، منتهی به شرطی که در هر دوی شما شدت بالایی نداشته باشد. نکته ی دیگر این که این ژن از هر دوی شما به احتمال زیاد به فرزندتان می رسد. از ایشان می توانید بپرسید که چه حساسیت هایی در مورد وسواسش دارد تا شدت وسواس را متوجه تر شوید البته اگر صادقانه جواب دهند.
در مورد شغل، از آن جا که ایشان دارای خانه است به احتمال زیاد به نحوی کار کرده که در این سن بتواند از خودش دارای منزل باشد و در چنین شرایطی همه ی افراد اینچنین تمکنی ندارند.
در مورد فاصله جغرافیایی، به شرط وجود رابطه ی خوب و جو شاد، بعد مسافت قابل تحمل است.
در مورد ترس از تجرد، متوجه نگرانی شما هستم و قابل درک است اما نبایستی این نگرانی منجر به تصمیم گیری از سر ناچاری و بدون شوق و علاقه شود که تصمیم خطرناکی است. شما باید برای انتخاب یک فرد به عنوان شریک زندگی حتما  به او کشش داشته باشید. این فرد را ببینید، اگر در نگاه اول مورد پسند بود در چندین جلسه حضوری، سوالات ذهنتان را تک تک از او بپرسید، اگر نپسندیدید یا متقاعد نشدید از ترس سن انتخاب نکنید، به جای این کار فعالیت و معاشرتتان با دیگران را افزایش دهید و نیز از واسطه های مورد اعتماد دیگری نیز کمک بگیرید.
​​​​​​با آرزوی خوشبختی و روشنی

​