احساس شکست در زندگی مشترک

 سلام. من 38 سالمه و 3 ساله ازدواج کردم قبل از ازدواج 5 سال با آقایی در ارتباط نزدیک بودم ولی خانوادم به دلیل عقیم بودن اون آقا نپذیرفتن و ما هم با هم خیلی به مشکل برخوردیم در نهایت من در حین رابطه با اون آقا با همسرم آشنا شدم و ازدواج کردم اوایل بعضی وقت ها چت در جهت گله گذاری می کردم ولی قطع کردم. من با عشق و علاقه ازدواج نکردم شاید از سر لجباز ی و خستگی از اون رابطه سابق ازدواج کردم در نهایت متوجه شدم خودم دچار ذخیره کم تخمدان شدم و طبیعی باردار نمیشم دوباره ضربه شدیدی خوردم بازم بهم ریختم و باعث شد امتحان جامع دکتری رو رد بشم ولی به طور معجزه آسایی باردار شدم و دوباره امتحان دادم و قبول شدم دیگه رابطه ای با فرد سابق نداشتم ولی رفتارهای همسرم بسیار برایم سرد بود که باعث میشد ساعت ها گریه کنم مثلا کوچکترین بیماری دخترم رو تقصیر من می دانست همش فکر می کرد من کم کاری می کنم در حق دخترم و خودش. حالا دخترم یک سال و نیم شده . یه موبایل جدید خریدم و چون کار نصب ایمیل و ... رو شوهرم انجام داد انگار چندین چت من با اون آقا رو دیده. بعد مدتی به من گفت و من بازم شدید بهم ریختم ازش خواستم که از هم جدا بشیم چون من فکر می کنم همسرم هرگز فراموش نمی کنه و عذاب می کشه ولی ایشان می گه که من زندگیم رو دوست دارم و حاضر نیستم بهم بزنم فقط بهت گفتم که بدونی می دونم. 

حالا مشکل من این هست که غم بزرگی همه وجودم رو گرفته همش می ترسم اشک هام جاری بشه من اون آقا رو واقعا دوست داشتم و با همه به خاطرش جنگیدم ولی نه خودش و نه دیگران قبول نکردن و احساس می کنم تمام تلاش هام نتیجش اضطراب و افسردگی و ترس در زندگی زناشوییم شده است. من واقعا نمی دانم می توانم با این فشار به این زندگی ادامه بدهم یا نه؟ دل خودم می خواد که جدا بشم برم یک جای دور و تنها زندگی کنم که کسی از گذشته من خبر نداشته باشه. این در حالی هست که فقط کافیه چند دقیقه حرف نزنم همسرم فکر می کنه من اونو دوست ندارم. من با شناختی که از همسرم دارم مطمئنم که فراموش نخواهد کرد و این منو بیشتر اذیت می کنه. دو مشکل شخصی هم دارم یکی قصد بارداری داشتم که گفتند تقریبا یائسه شدم ولی ماه بعد هم آزمایش ها را تکرار می کنم دوم نوشتن تزم که اصلا نمی توانم شروع کنم. 

لطفا راهنمایی کنید با این زندگی چه کنم.