همسایگی با خانواده همسرم

سلام، روزتون بخیر من ۲۲ سالم هست و همسرم ۳۱ سال و ۲ سال هست ازدواج کردیم و ۱ سال و نیم نامزد بودیم همسرم از فامیل های بسیار دور ما بودن

همسرم از اول خونه ای ۶۰ متری توی یکی از شهرهایی که نزدیک به تهران بود داشت اما پدرش براش یه خونه بالای خونه خودشون در نظر گرفته بود که توی یکی از بهترین و گرون ترین جاهای تهران بود و متراژش هم خیلی بالاتر از ۶۰ متر و تقریبا ۱۸۰ متر بود من از اول هم حس خوبی نداشتم که پیش خانواده همسرم زندگی کنم اما با توجه به امکاناتش و اینکه نظر همسرم بیشتر اونجا بود قبول کردم و اینکه میدونستم با شغلی که همسرم داره نمیتونیم همچین خونه ای بخریم..خلاصه جهیزیه رو اونجا بردم و یادمه روز عروسیم خیلی دلم گرفته بود وقتی از پله میرفتم بالا واز خونه ی مادرشوهرم رد میشدم و میرفتم خونه ی خودمون..و همزمان وقتی همه ی مهمونها رفتن ومن آرایشم و موهام رو باز کردم به خودم قول دادم فقط هفته ای یک بار برم پایین و گرفتار انتظارات مهر طلبانه خانواده همسرم نشم..اما دیری نشد ک خانواده همسرم انتظارشون خیلی زیاد شد و بخاطر اینکه من هر روز نمیرفتم و اینکه همسرم من رو اولویت خودش قرار میداد دلزده شدن و برخی اوقات حتی مادر شوهر و خواهر شوهرم بامن قهر میکردن و یک کلمه هم حرف نمیزدن  و  بسیار حسودی میکردن وقتی میرفتم بهشون سر بزنم نگاه هاشون من رو اذیت میکرد تا اینکه یک روز که با همسرم دعوام شده بود و اشتباه کردم و به خانوادم گفتمو مادرم زنگ زد به مادر شوهرم و تمام عقده های فامیلی و حتی عقده هایی که تازه ازشون داشت و روی سرش خالی کرد و اونم اومد بالا و در اتاقم رو باز کرد و شروع کرد به کنایه زدن و اصلا از من نپرسید که اجازه داره وارد اتاق خواب منو همسرم بشه یا خیر... و پدر شوهرم اومد بالا و حرفهای نامربوطی  که حقیقت نداشت راجع به دخترهاش به من زد و مادر شوهرم رو تو کنایه زدن همراهی میکرد و چندین روز من خونه رو ترک کردم و پدر شوهرم به پدرم زنگ میزد و میگفت دخترت دیوونست تا اینکه شوهرم اومد دنبالم و تا یک قدمی طلاق پیش رفتم..الان از اون ماجرا ۹ ماه میگذره و من هنوز خونه ی مادرشوهرم زندگی میکنم و ۶ ماه هست که به رفتار های مهر طلبانه خودم و اهمیت دادن به نظر دیگران پایان دادم و دیگه خونشون نرفتم،حالا بین دو راهی گیر کردم که خونه ای تهیه کنیم با پولی که تو این ۲ سال جمع کردیم گرچه محلش خیلی پایینه و متراژش کم اما احساس استقلال میکنم یا اینکه این امکانات رو ترجیح بدم..البته دلم همیشه به رفتن بوده..ممنون میشم از پاسخ تون.