زندگی زناشویی تلخ

سلام روز به خیر و خدا قوت.

من ۲۶ سال دارم و یک دختر یک ساله دارم. رابطمون با شوهرم از ابتدا خوب نبوده و هر چی گذشته بدتر و بدتر شده. الان به شوهرم وابسته هستم اما ازش متنفرم. اصلا ارزش و احترام برام قائل نیست. زورگو و لجباز هستش. خانوادش از من مهمترن براش. همیشه خارج از خونه با مادرش هر روز حرف میزنه. اصلا نمیزاره حرف زدناشونا بفهمم. محیط خونه رو برام مثل یه زندون کرده. فشار عصبی زیاد دارم خیلی تحت فشارم. اگر غذا نباشه یا خونه نباشه دعوا میکنه. بداخلاق و عبوس هستش. نمیزاره حتی دکوراسیون خونه را طبق سلیقه خودم عوض کنم. در لباس تن کردن دخترم دخالت میکنه. سر هر چیز کوچیکی دعوا درست میکنه. اجازه نمیده کولرو روشن کنم ۳۳ سال سن داره. همیشه سرش در گوشیه. اصلا بهم محبت نمیکنه مثل یه آدم عقده ای شدم که محتاج محبتم. کوچکترین محبتی که میکنه زودی خر میشم بعد میفهمم برای کاری چیزی بهم محبت کرده بخاطر این احمق بودن داغون میشم. اجازه هیچ کاری بهم نمیده همیشه اون تعیین میکنه چیکار بکنیم.میگه تو هر زندگی یه نفر عاقله و اون باید مدیریت همه چی رو داشته باشه.موقعی که کار نمیکنم یا غذا نمیپزم میگه پس تو رو گرفتم  به چه دردی میخوری یابو گوشتی که نیاوردم بخوره و بخوابه چاق بشه. وظیفته کار بکنی. هیچ کدوم از کارام براش ارزش نداره. ازم سو استفاده میکنه.میدونم که ازم بدش میاد. وجودم براش مهم نیست فقط بخاطر بچست. میگه نبودت بهتر از بودنته.همه چیزو ازم پنهون میکنه.همیشه میخواد یه جوری وانمود کنه که من دیوونه و روانیم. منم در جوابش هر چی فحشه بهش میدم. دست بزنم داره. همیشه سعی میکنه هر چیزی میخره به نام خودش باشه و به نام من نباشه. هزار بار گفته بیا یه ۲۰۶ به نامت کنم ۳ دانگ خونه که به نامته به نام خودم کنم .به شوخی میگه مثلا. هر چی به خانوادم میگم اینطوریه اذیتم میکنه میگن بیا سیر تا پیاز هر اتفاقی میفته رو بگو تا ما بدونیم باهاش حرف بزنیم منم میگم مگه با حرف زدن درست میشه.هزار بار باهاش حرف زدن اصلا خودشو از همه بالاتر میدونه .منم اصلا دوست ندارم همه چیزو بگم یکی بخاطر اینکه غرورم میشکنه یکی اینکه نمیتونم در موردش حرف بزنم وقتی میخوام در مورد این مسائل حرف بزنم فشار زیادی بهم میاد و یکی اینکه نمیخوام خانوادم ناراحت بشن. خلاصه زندگی من یه جهنم واقعی هستش .همیشه میگم کاش ازدواج نکرده بودم. بچه بودم ازدواج کردم عقلم نمیرسید. رابطمم با مادرم اصلا خوب نیست با هم تفاهم نداریم مادرم خیلی سنتی هستش درکم نمیکنه براش این مسائل اهمیت نداره. فقط در خورد و خوراک و این جور چیزا بهم اهمیت میده لباس خوب نمیپوشه کاراش یه جوریه که از بودن کنارش اذیت میشم .خیلی تنهام خیلی خستم .من با این زندگی و آرزوهایی که تو سرم دارم باید چیکار کنم؟؟ تو رو خدا نگید اینجوری نمیشه مشاوره داد و باید مراجعه کنی به مشاور. پول مراجعه به مشاور و ندارم. 

یه دفعه از مادرم پول گرفتم رفتم روانشناس میگه امروز فقط جلسه آشنایی هستش.باید خیلی بیای.پ ول ندارم روانشناسم فقط پولمو میخواد. خیلی وقتا میگم کاش میتونستم خودمو بکشم.اما جراتشو ندارم. تازه دخترمو چیکار کنم نمیتونم تنهاش بزارم.

میگم کاش میتونستم طلاق بگیرم و یه خونه بگیرم با مهرم با دخترم دو تایی زندگی کنیم که مادر و پدرم هم فکر نکنن سربارشون میشم.کاش میشد زندگی که دوست دارمو بسازم و کارایی که دوست دارمو بکنم. برم سرکار پول دربیارم و یه زندگی خوب بسازم. تو رو خدا باهام حرف بزنید کوتاه و خلاصه نباشه. به کمکتون احتاج دارم.منو درک کنید یه زنم که حساس و نیاز به محبت و آزادی دارم.

ببخشید خیلی حرف زدم.