لجبازی و خشم کودک

مادر عزیز سلام 

دوسالگی در کودکان به دوسالگی پردردسر معروف است  چرا که رشد مغز کودک بسیار سریع و ناهماهنگ است و کودک رو دچار بحران احساسی و رفتاری میکند. و شما بعنوان والد نقش بسیار پررنگی در این دوران دارید ، و میطلبد که در مقابل او صبور باشید .
کودک در دوسالگی بسیار استقلال طلب میشود و همین ویژگی باعث میشود او در مقابل شما مخالفت جویی کند نه بگوید لج بازی کند ، اما شما می بایست هوشیار بوده و وارد  دور لجبازی او نشوید چرا که باخت از آن والدین است.

کودک دو ساله نمیتواند بخوبی احساسات خود را درک کند یا به آنها بیاندیشد . تماشای والدین و دیدن اینکه آنها نسبت به خود کودک یا دیگرن چگونه عکس العمل نشان می دهند ، یاد میگیرند که چطور احساسات خود را بروز دهند ، وقتی پدر در مقابل کار کودک ، او را کتک میزند پس الگو را در ذهن بچه ثبت می کند که هر وقت عصبانی شدی میتوانی دیگران را بزنی حتی مامان رو یا خواهرم رو.
کتک زدن کودک اگرچه ممکن است در لحظه کار بد کودک را متوقف کند اما تاثیرات بشدت  بدی برای کودک خواهد داشت ، کودک با کتک خوردن چیزی نمی آموزد فقط وضعیت رابدتر میکند .طبق تحقیقات تنبیهه بدنی اثار زیانباری مثله افزایش ترس و اضطراب، مانع رشد احساس مهربانی و همدلی، خشم نهان در کودک، افزایش رفتار خشونت امیز در ارتباط با دیگران، خدشه دار شدن رابطه والد با کودک ، لطمه به حرنت نفس کودک . 
 لذا اکیدا توصیه میکنم که پدر را از اثار مخرب اگاه کنید ، روش های کنترل خشم و اینکه والدین علاوه بر اینکه مسئول سلامت جسمی کودک هستند، مسئول سلامت روان کودک هم هستند که اسیب نبیند.
اگر کنترل عصبانیت برای پدر سخت است محل را ترک کند و زمانی که آرامتر میشود برگردد.
برای کودک اموزش دهید که خشم هم یک احساس طبیعی هست و همه ادمها ان را دارند اما چگونه خشم خود را تخلیه کند که به خود و دیگران اسیب نزند. اینکار را میتوانید با قصه گویی ، اجرای نمایش با عروسک انگشتی انجام دهید مثلا یکی از حیوانات جنگل از چیزی عصبانی میشود و خواستار کمک از بقیه حیوانات میشود . میتوانید از کتاب داستانهای با این مضمون کمک بگیرید و انرا به صورت نمایش یا قصه برای او تعریف کنید . 

پرتاب کردن اشیا توسط کودک تا سه سالگی امری طبیعی هست ان هم بدلیل رشد ماهیچه ها ست و یک مرحله از رشد مهارتهای حرکتی هست، کودک ازین کار لذت میبرد چون توانایی برای او محسوب میشود و احساس قدرت میکند .
تا جایی که اینکار خطری برای خودش یا اطرافیانش نداشته باشد نباید به ان اهمیت داد . تلاش برایرمتوقف کردن او فقط او را به لجبازی می کشاند ، بجای توقف به او یاد بدهید چه چیزی را میتواند پرت کند چه چیز را نه، مثلا شکستنی ها را از اطراف جمع کنید و وسایل فومی بیشتری در اختیارش بگذارید مثل توپ های اسفنجی 
اگر پرتاب از روی عصبانیت باشد اولین قدم شناخت موقعیت هایی هست که این اتفاق میافتد ، اگر در خواست او قابلیت اجرا ندارد با کلمات ساده علت را برای او عنوان کنید ، بهترین فرمول برای اینکار اینه ( درک احساس کودک ،میدونم دوست داری روی دیوار نقاشی کنی ، پیامد کارش ، اما دیوار خراب میشه ، پیشنهاد دیگری بدهید ، بجاش بیا مقوا بچسبونیم روی اون نقاشی کن یا میتونید از خودش پیشنهاد رو بپرسید ) به اینصورت کمکم کودک هم یاد میگیره با شما حرف بزنه هم احتمال همکاری بالا میره با شما ،نکته بعدی اینکه حتما بسیار دقیق فکر کنید و بعد نه بگویید ،اگر پاسخ شما به در خواست او (نه) است هرگز از نه خود کوتاه نیایید یا اگر مجبور شدید حتماا دلیلی برای تبدیل نه به بله پیدا کنید .  در صورت بیان علت واکنش ها را دیدید اقدام بعد بی توجهی به کار اوست ، بی توجهی به کار با قهر فرق دارد ،در بی توجهی شما فقط و فقط به کار کودک هیچ عکس للعملی ندارید و خنثی هستید اما اگر صداتون کرد نباید بهش بی محلی کنید با ارامش و لحن همیشگی جواب بدید ، بعد از آن به اولین کار مثبت او ولو خیلی کوچک مثل آرام نشستن پای تلویزیون یا... توجه مثبت نشان دهید که رابطه تان خدشه دار نشود.
قطعا مقداری زمان میبره تا این راهها جواب بده ولی شما پایداری کنید .
میدونم که سخت هست اما برای سلامت روانی کودک هم صبر مهمه و هم رفتار درست شما با او. 

حالا میپردازیم به موضوع وابستگی و خجالتی بودن کودک ، خلق و خوی کودکان با هم متفاوت است ،ممکن است کودکی برحسب ویژگی های ذاتی اش رفتارهایی را نشان بدهد که کاملا با کودکی دیگر متفاوت است ، اگر بغل کسی نمیرود او را زور نکنید به او احترام بگذارید . اما حتما یک زمانی را با کودک خود بگذارید که فقط و فقط بازی و لذت باشد از ۳۰ دقیقه تا هر چقدر که میتوانید. در این تایم آموزش ندهید . تذکر ندهید فقط با او کار اشتراکی که از آن لذت میبرید را انجام دهید . شک نکنید معجزه آن را میبینید