بی محبتی خانواده همسر

سلام عزیزم،  بهتون تسلیت میگم و  قابل درک هست که این احتمال وجود داشته باشه  که در این شرایط کمی حساس تر و زود رنج تر شده باشید،

 متاسفانه دنیا در برابر ناکامی و رنج های ما نمی تواند کاری برایمان انجام دهد و به ما بدهکار نیست!

اگرچه همدلی و توجه خانواده همسرتان می‌توانست برای شما مرهمی باشد و یک کمک به حساب بیاید  اما پایان رنج شما نبود و درمان یا راهی برای عبور از این سوگ هم به حساب نمی آید،

همچنین  آداب و رسوم برای  پیوند بیشتر و کاهش رنج های ماست اگر قرار باشد انجام ندادن یک رسمی بر  رنج ما بیافزاید همان بهتر که آن رسم به جا نیاید!

اینکه ما غمگین و داغ دیده هستیم واقعا به دیگران ربطی ندارد نباید انتظار داشته باشیم حالا که ما غمگینیم آنها هم غمگین باشند یا دست‌کم خوشحالی نکنند این یک توقع نابجاست که متأسفانه در فرهنگ ما وجود دارد،

و من از شما میپرسم چه کسی میداند که آخرین روز زندگی اش چه روزی است؟

همچنین از شما می پرسم واقعاً غمگین بودن مثلا مادر شوهرتان مرهمی روی زخم شماست؟

 گمان نمی کنم

 واقعیت این است که این دو هیچ ارتباطی به هم ندارند اما گاهی ما برای بعضی رفتارها معنای در ذهن خودمان می سازیم و به واسطه آن معنا  فکرهایی می کنیم که آن فکر درما احساسهایی را ایجاد می کند

 مثلاً این رفتار که وقتی من عزادار هستم مادرشوهرم نباید به عروسی برود یا در آنجا برقصد  معنایش این می‌شود که اگر چنین باشد یعنی به من احترام گذاشته اند و مرا دوست دارند و حالا چون کسی مرا دوست دارد پس من کمتر غمگین می شوم!

 می بینید این معنی را خود شما به این رفتار چسبانده اید  البته شما حق دارید این یک خطای فکری فرهنگی است

خوب مگر چقدر زنده هستیم که هر ساعت یا هر روز آن را بخواهیم به غم یک نفر از خانواده و آشنایان خود خود اختصاص بدهیم،  اگرچه همدلی با عزیزانمان صفتی پسندیده است اما توقع آن یک ویژگی ناپسندیده است و به ما در داشتن زندگی بهتر کمک می کند

 من پیشنهاد می کنم اگر دچار ملال غم و رنج هستید به جای انتظار از اقوام با یک مشاور صحبت کنید تا  ایشان بعد از شنیدن نیازهای شما بهتون پیشنهاداتی متناسب با وضعیت زندگی تان ارائه دهد.