ایراد ظاهری و ناراحتی از این بابت

سلام عزیزم،

 متن شما رو خوندم و احساس شرم و غم احتمالی شما رو درک می کنم.

ممکنه  چیزی که می خوام به شما بگم کمی درکش برای شما سخت باشه ازتون می خوام در حالی که نفس های عمیق می کشید این متن رو چند بار بخونید :

 ما انسان ها هیچکدام کامل و بدون نقص نیستیم چه نقص درونی و چه نقص بیرونی ،   پس انتظار تایید همیشگی انتظاری کودکانه است. 
ما مورد نقد قرار میگیریم و این به خودی خود امری ناکارآمد نیست و اتفاقا در صورت ابراز صحیح میتواند باعث رشد در ما بشود،

 نقص های ما  لزوماً عیب و ایراد نیستند  مثلا اگر یک انگشت من شکسته است و ناخن آن انگشتم کوچکتر است  ایراد ندارد! در واقع چیزی که مهم است دید خودتان نسبت به خودتان است تا وقتی که شما فکر کنید عیبی دارید شنیدن آن عیب یا هر اشاره به آن از هر کسی برای شما دردناک است،

 ما نمی توانیم دیگران را تغییر بدهیم و از آنها بخواهیم که در مورد تفاوتهای ما صحبت نکنند،  البته خیلی خوب است که خودمان این را یاد بگیریم که حرفهای خیلی ساده از نظر ما می‌تواند برای سایرین آزاردهنده باشد و تا کسی از ما نظر نخواسته اظهار نظر نکنیم! اما نمی توانیم این انتظار را از دیگران داشته باشیم زیرا در آن صورت بارها و بارها ناکام خواهیم شد.

 چیزی که به نظر من لازم است به آن معطوف شوید پذیرش خودتان  و صلح با بدن یا شخصیت خودتان است در آن صورت حرفهای دیگران برای شما کاملا خنثی خواهند شد.

 واقعیت این است که ما از نیت سایرین خبر نداریم  چون خود شما از آن موضوع ناراحت هستید و مثلاً با خودتان می گویید چرا من دچار همچین موضوعی هستم و دوست ندارید که این موضوع برای شما وجود داشته باشد وقتی هم کسی در مورد آن با شما صحبت کند شما دچار همان احساس های ناخوشایند  ناشی از عدم پذیرش خود می شوید در حالی که ممکن است واقعاً قصد آن فرد فقط یک پرسش ساده یا یک کنجکاوی ساده یا پیدا کردن راه حلی برای بهبود موضوع شما باشد.

 می دانم که این لحظات دردناک  وسخت آزاردهنده است اما برای رهایی از این دردها راهی به جز عبور کردن از آنها به شکل پذیرش آنها نداریم.

 صحبت با یک مربی متخصص خودشناسی  بسیار به شما کمک می کند

 در کنار آن می توانید از کتاب ها کمک بگیرید کتاب زیر برای شروع به شما پیشنهاد می شود: