وسواس فکری

سلام.خسته نباشید. ممنونم از سایت خوبتون.

من نمیدونم اسم این مشکل فکری ای که چند ساله واسه من پیش اومده رو چی بزارم. وسواس فکری یا چیزه دیگه ای. در دوران نوجوونیم زمانی که ۱۴سالم بود از یک آقایی در فامیل خوشم می اومد. مجرد هستن. و چند سالی از من بزرگترن. من افکار بچه گانه ای داشتم و اصلا نمیفهمیدم زندگی واقعی ای یعنی چی. شماره این آقا رو از یه جایی گیر آورده بودم و براشون مدام مزاحمت درست میکردم تا خطشون رو عوض کردن. البته فهمیدن که من هستم. بعد از اون دیگه با ما قطع رابطه کرد و هر جا من هستم نمیاد و هر وقت میبینه منو روشو میکنه یه طرف دیگه و کلا از من متنفره.یه بار خواهرم گفت بهش شمارتو بده گفت مزاحمم شدین من با شما دیگه کاری ندارم.اون آقا اصلا از همون اولش هم خیلی عادی با من رفتار میکرد و من کارام بچگانه بود. الان دیگه حس خاصی نسبت بهش ندارم ولی نمیدونم چرا همش نگاه های شماتت آمیز خودش و خانوادش همیشه جلوی چشممه و اذیتم میکنه. بعضی وقتا از فکر اینکه این آقا ازدواج کنه اعصابم خورد میشه. میدونم آدم خیلی معمولی هست و فکرای من خیلی بی معنیه. ولی واقعا این افکار دست از سر من برنمیدارن و مدام باهام هستن. من ارتباطات اجتماعی دارم با دوستام بیرون میرم. باشگاه میرم. درس میخونم ولی این افکار مسخره دست از سر من برنمیدارن.خیلی وقته باهاشون قطع رابطه کردم حدود یک سال و نیم. ولی دیگه از این افکار خسته شدم. اگه میشه راهنماییم کنید ممنون میشم