عدم اعتماد به نفس و راه های افزایش آن

سلام 

من دانشجوی سال ٣ هستم. از بدو ورود به دانشگاه به جهت اينكه نتونسته بودم نتيجه به نسبت خوبی در كنكور نسبت به هم ورودی هام به دست بيارم از جمع ها فاصله گرفتم چون در يكی از دانشگاه های برتر پذيرفته شدم و بچه ها همگی جزو رتبه های برتر بودن به همين خاطر من واقعا احساس ضعف ميكردم از اينكه در مورد رتبه و نتيجه كنكورم صحبت كنم.چون اكثر صحبت های بچه ها در ترم يک در مورد كنكور و رتبه بود.اين بود كه من به تدريج از جمع ها فاصله گرفتم و دچار انزوا شدم.و سعی كردم فقط به درس خوندن بپردازم تا بتونم جزو افراد برتر ورودی بشم تا ضعف ناشی از نتيجه كنكورم رو جبران كنم كه خداروشكر موفق شدم. مسئله انزوا و مشكل دوست يابی رو به مرور حل كردم و الان در يک گروه دوستی هستم ولی مشكلم اينه كه الان هنوز در ورودی از من تصور يک آدم درس خون و منزوی و يک بعدی كه غير از درس به كار ديگه ای نمی پردازه وجود داره بنابراين احساس ميكنم افراد با انرژی و باحال و كسايی كه من واقعا دوست دارم باهاشون ارتباط برقرار كنم علاقه ای به ارتباط با من ندارن(مثلا در كارهای جشن ها يا كارهای فوق برنامه ورودی مثل درست كردن فيلم كوتاه ،صندلی داغ ، مصاحبه و...) كسی از من دعوت به شركت نميكنه چون همه فكر ميكنن من جز درس به چيزی فكر نميكنم.اين در حاليه كه من در دبيرستان علاوه بر اينكه نفر برتر كلاس بودم بسيار دانش آموز پرانرژی ، با ارتباطات گسترده ، با اعتماد به نفس و اهل شوخي و بگو بخند بودم. حالا نميدونم بخاطر بحث برتري درسي بود كه ديگران هم منو بيشتر دوست داشتن و پذيرا بودن يا رضايت خودم از خودم بود كه به من اعتماد به نفس شركت تو چنين جمع هايی رو ميداد.اما الان به شدت اعتماد به نفس و عزت نفسم رو از دست دادم.يعنی با وجودی كه در جمع ها گاهی شركت ميكنم نميتونم اونطور كه بايد شوخ طبع باشم، احساس ميكنم ديگران منو دوست ندارن و علاقه ای به برقراری ارتباط با من ندارن،دائما خودم رو با ديگران مقايسه ميكنم ، اينكه مثلا ديگران به صحبت افراد ديگه چه واكنشی ميدن و به صحبتای من چطور، به شدت از خودم بدم مياد و احساس دوست نداشتنی بودن ميكنم و نميدونم برای اينكه اعتماد به نفس شركت در فعاليت های كلاسی رو پيدا كنم يا اينكه ديگران منو به عنوان آدم فعالی ببينن بايد از كجا شروع كنم. 

يعنی بخاطر مشكل عزت نفس و عدم پذيرش خودم، اعتماد به نفس شروع خيلی كارها رو ندارم چون حس ميكنم ديگران منو نمی پذيرن يا طردم ميكنن

نكته ديگه ای كه بايد بگم اينه كه من در خوابگاه دانشجويی زندگی ميكنم و دو هفته يكبار ميتونم خانواده ام رو ببينم. اول هر هفته ای كه بعد از ديدن خانوادم در آخر هفته به دانشگاه ميام حس بهتری در برخورد با آدم ها دارم ولی به مرور به قدری حالم از خودم و محيط دانشگاه بد ميشه كه با زجر دانشگاه ميرم

ميخواستم ببينم آيا مشكل من عزت نفسه و بايد دنبال حلش باشم يا اينكه قيد خيلی چيزا رو بزنم و انتقالی بگيرم به جايی كه پيش خونوادم باشم تا احساس پذيرش بيشتری از جانب ديگران كنم.چون اين مسئله واقعا داره منو ديوانه ميكنه و إز خودم و كل زندگيم بيزار شدم