سلام اقای دکتر شکیب خانمی20ساله هستم. مدت یک سال ونیم است که عقد کردم و تا الان مقاربت نداشتیم. اما

سلام مشخص نکردین دلیل اینکه تا الان رابطه کامل نداشتین چیه. دو فرض رو می تونم تصور کنم. اول اینکه خواستین، اما به دلیل اضطراب و عدم آمادگی شما امکان پذیر نبوده. در این صورت تشخیص واژینیسموس مطرح میشه و باید همراه همسرتون مراجعه کنین. البته وقتی ما می تونیم درمان واژینیسموس رو شروع کنیم که یک زوج هر زمان که خواستن، بتونن همدیگر رو ملاقات کنن و محدودیتی از این نظر وجود نداشته باشه. پس اگه این شرایط مهیا نیست، درمان به تاخیر می افته تا بعد از عروسی. فرض دوم می تونه این باشه که شما نخواستین تو دوره عقد ارتباط کامل داشته باشین. که من با این روش کاملا مخالفم و هیچ توجیه منطقی و شرعی و اخلاقی ای براش نمیشناسم. وقتی عقد می کنین، یعنی زن و شوهرین. در سبک قدیمی ازدواج، دوره ای به اسم نامزدی وجود نداشت و همین حالا هم خیلی خانواده ها نامزدی و عقد رو با هم اشتباه می کنن. توصیه امروزی ما اینه: یک زوج حداقل 6 ماه قبل از عقد، باید فرصت ارزیابی از همدیگه رو داشته باشن. باید صیغه محرمیت بخونن تا بتونن با هم و به خصوص با خانواده های هم رفت و آمد کنن. اسم این دوره رو میگذاریم نامزدی. چون نتیجه این ارزیابی معلوم نیست، پس ما برای شروع این دوره جشن و پایکوبی نداریم و همه شهر رو با خبر نمی کنیم. نامزدی، یک توافق بین دو خانواده است و می تونه نهایتا با یک مهمونی ساده تموم بشه. بعد از اینکه این دوره تموم شد و ارزیابی طرفین از هم مثبت بود، می رسیم به عقد. و عقد یعنی همه چیز تمام. اینکه ما نامزدی نداشته باشیم و در عوض فاصله های طولانی بین عقد و عروسی، روش نادرستیه و عوارض زیادی هم داره. یکی از عوارضش همینه که شما رو درگیر کرده. یک زوج که احتمالا مثل شما نمیخوان رابطه کامل رو قبل از عروسی تجربه کنن، در دوره عقد، الگوی ناقصی از ارتباط زناشویی در ذهنشون تثبیت میشه. احتمالا مشکلاتی هم براشون پیش میاد، اما نمی تونیم درمان رو براشون شروع کنیم. حتی تجربه نشون داده اگر زمینه های واژینیسموس وجود داشته باشه، با طولانی شدن فاصله عقد و عروسی و پرهیز از نزدیکی در این دوره، ممکنه واژینیسموس تشدید بشه. پس، ما توصیه نمی کنیم فاصله طولانی بین عقد و عروسی رو؛ مگر برای اینکه مقدمات اقتصادی شروع زندگی مشترک فراهم بشه و البته یک زوج بعد از عقد، هیچ محدودیتی در رفت و آمد و کنار هم بودن نداشته باشن. زوج هایی هستن که عقد می کنن و بعد به خاطر اینکه هرکدوم تو یک شهر دارن تحصیل می کنن، ممکنه بعد از عقد، چند ماه یک بار هم همدیگه رو نبینند! این اشتباهه. وقتی شرایط کنار هم بودن مهیا نیست، چه اصراریه که هر چه زودتر عقد کنیم؟ آیا خانواده دختر خانوم میخوان به هر قیمتی دخترشون رو به نام یه نفر بزنن و ازش خلاص شن؟ چیزی که خانواده ها به عنوان ترس از بدنامی ازش می ترسن، گاهی ممکنه باعث تیره بختی فرزندشون بشه. خب برگردیم به موضوع اصلی. اگر فرض دوم هست و شما با وجود علاقه ای که به همسرتون دارین، احساس می کنین از رابطه لذت نمی برین، حتما مساله ای تو کیفیت رابطه وجود داره. بحث من درباره محدودیت های بی منطق رابطه در دوره عقد هم به همین موضوع ربط داشت. توصیه اکید من اینه که اولا مساله رو صادقانه با همسرتون در میون بگذارید. نقش بازی نکنید. نترسید که اگر مساله رو مطرح کنید چه اتفاقی می افته. با همسرتون صحبت کنین برای اینکه لازمه همراه ایشون به مشاور مراجعه کنین. پس توصیه دوم اینه: مشاوره. مشاور باید به شما یاد بده که در جزییات رابطه، مرحله به مرحله چطور پیش برین. مطمئن باشین ظرف چند جلسه همه چیز عالی میشه. یادتون باشه شما تنها زوجی نیستین که با این مساله درگیرین. خیلی ها مثل شمان و اگه مسیر درست درمان طی بشه، مشکل خیلی زود حل میشه. موفق باشید دکتر شکیب