با سلام . من الان سه ساله که با همسرم زندگی مشترکمو نو شروع کردیم البته در یه شهر به دور از خانواده

با سلام . من الان سه ساله که با همسرم زندگی مشترکمو نو شروع کردیم البته در یه شهر به دور از خانواده هایمان.. سال گذشته دوقلو باردار شدم که به علت زایمان زودرس انها را در شش ماهگی از دست دادم و بسیار اثر منفی در روحیه ام گذاشت..بعد از ٧ ماه پس از زایمانم دوباره اقدام کردم و الان یک پسر چهار ماهه دارم . به علت تجربه تلخ قبلی ، این بار سه ماه اخر حاملگی را استراحت مطلق در منزل پدرم در شهرستان و به دور از همسرم بودم . از طرفی در مدتی که من پیش همسرم نبودم رابطه همسرم با خانواده اش بیشتر شد. (خانواده اش به شهر محل سکونت ما امدند )و کم کم بدلیل دوری من و جایگزین شدن خانواده اش ، از هم بیشتر فاصله گرفتیم ( ما از اول زندگیمان دعوا داشتیم زیاد). الان که پسرم چهار ماهه شده به احساسی رسیدم که هیچ علاقه ای بین ما باقی نمانده . و تصمیم به جدایی دارم.اما دلم برای فرزندم میسوزد و نمیدانم چه کنم. همسر من ادم پرخاشگر، بد دهن و عصبی است که در هنگام عصبانیت تمام تلاشش را میکند که حرص مرا در بیاورد . و بعد که اشتی میکنیم میگوید که خیلی به من علاقه دارد . من نمیتوانم باور کنم که کسی که مرا اینچنین دوست دارد پس چطور همیشه در زمان عصبانیت به من همه جور توهینی میکند ؟ در کل دائما در حال ایراد گرفتن از من است و مرا بخاطر شهرستانی بودن یا تعداد زیاد خواهر و برادرانم مسخره میکند و همیشه مرا تحقیر میکند که من هیچ چیزی بلد نیستم و ... در صورتی که من تمام تلاش خود را میکنم که راضی باشد ، اما همیشه ناراضی است . ایا ادامه زندگی درست است؟؟ من از این همه تحقیر خسته ام. و فکر میکنم دعواهای ما میتواند اثر بدی روی فرزندم بگذارد. تقریبا بین ما همه حرمتها شکسته شده و در زمان دعوا همه جور حرفی به یکدیگر میزنیم. البته هنوز هم دوستش دارم اما به نظرم این دعواها تمامی ندارد چون دایم تکرار میشود . در ضمن رابطه جنسی ما پس از تولد فرزندم کمتر شده و من کاملا سرد شده ام و تمایلی ندارم . لطفا مرا راهنمایی کنید