کنترل روابط مادر و دختر

من 26ساله هستم و یک دختر یک ساله دارم. من درست وسط تز ارشدم بودم که باردار شدم. کاملا ناخواسته بود اما آنقدر توی زندگی مون زیبایی ایجاد کرد که از بودنش هرگز پشیمون نیستم اما بارداری من بخاطر اجتناب همسرم از روش جلوگیری بود و به من اطمینان کامل داد همه چیز تحت کنترل هست و منم قرص نخوردم. و خب بارداری اتفاق افتاد. همیشه ته ذهنم همسرم رو مقصر میدونم که نتونستم به آرزوهام برسم و الان باید بچه داری کنم. من همیشه شاگرد اول بودم و حتی وقتی استادم متوجه شد باردار شدم با لحن تحقیر آمیزی با من حرف زد و بیشتر احساس شرمندگی کردم. هرطور بود فارغ التحصیل شدم اما احساس پوچی میکنم. دخترم فوق العاده حساسه و همیشه دوست داره باهاش بازی کنم و بهش توجه کنم اما همش دام میخواد زودتر بخوابه تا من کارای خودمو بکنم. وقتی کنارمه خیلی خوشحالم اما احساس میکنم نمیدونم باید باهاش چکار کنم. نمیدونم باید چه بازی ای انجام بدم؟ واقعا با یک دختر این سنی باید چکار کنم که لذت ببره؟ و منم در کنارش لذت ببرم و احساس بی معنی بودن زندگی مو نکنم. خانواده من شهرستان هستند و شوهرم زیاد ماموریت میره. گاهی دلم میخواد تنها برم از ایران چون امکانش رو از لحاظ تحصیلی دارم. اما یک لحظه بعد حتی نمیتونم دوری دخترکم رو تصور کنم. موندم بین احساسات متناقض که نمیتونم باهاش کنار بیام. ظاهرا شاد و سرحالم اما از درون... هیچ کس هم حرفمو نمی‌فهمه و بیشتر سعی میکنن دلداری بدن. من آدم باهوشی هستم و به سادگی نمیتونم از دیگران و حرفاشون تأثیر بگیرم. احساس می‌کنم بازی با دخترم و بیشتر وقت گذرونی باهاش حالمو بهتر میکنه اما نمیدونم چه بازی ای بکنم. یا چطور هردومونو سرگرم کنم. از اینکه میخوام زودتر بخوابه احساس عذاب وجدان دارم.... لطفا به من کمک کنید آدم قبلی بشم. آیا واقعا راهی هست که بتونم به آرزوهام برسم؟ درسم رو ادامه بدم و سرکار برم؟ چطور ممکنه؟