عدم وابستگی فرزند

پسرم ۲ سال و ۲ ماهشه ، نارس و شیرخشکی بوده و من دو سه ماه اول کلا درگیر دکتر بودم و بعد از اون هم همش فکر غذا و وزن گیریش بودم ، نوزاد که بود یه مدت پشت سر مادرشوهر و پدرش و ... گریه میکرد ، الانم هرکی میاد میخواد باهاش بره ، با خانواده شوهرم همسایه هستیم و با اونا بهش خوش میگذره ، پدرم هر چند وقت یه بار میاد دنبالش میبره و پسرم انگار نه انگار ، حتی یه شب اونجا خوابیده ، جایی میریم اصلا سمت من و باباش نمیاد ، بیرونم میریم دوست داره بره بغل بقیه ، خودم وسواس نظم دارم ، از به هم ریختگی و کثیفی متنفرم و زیاد بهش بکن نکن میگم ، خیلی هم به هم میریزه و باعث میشه دعواش کنم ، چند باری هم تنییه بدنی کردم ولی خیلی وقته سعی کردم اینکارو نکنم ، خودمم اهل محبت کردن نیستم و صبر و تحمل ندارم ، البته یکی دو بار که جایی رفتم پشت سرم گریه کرده ، یا میاد پشت در میگه ماما ولی در حد چند ثانیه البته با بقیه هم همین کارو میکنه ، یا وقتی خونه مادرشوهرم ۲ تایی میریم بهش میگم من رفتم بدو بدو میاد ، باباش دعواش کنه یا چیزی بخواد میاد سمت من ، اوایل از بغل بقیه اصلا بغل من نمیومد ، الان یه کوچولو بهتر شده ، دو سه بارم توی خونه امتحانش کردم که منو نبینه گریه میکنه حتی اگه باباش خونه باشه ، ولی بازم در کل بقیه رو بهم ترجیح میده و اصلا ترس از جدایی نداره ، بیرونم میریم دوست داره بغل باباش باشه در صورتی که باباش توی خونه همش پای گوشیه و من بیشتر بهش توجه میکنم ، خودم میدونم کم گذاشتم ولی منم محبتی ندیدم که یاد گرفته باشم ، شنیدم بچه فقط تا ۲ سالگی فرصت دلبسته شدن به مادر داره ، درسته ؟ توروخدا بگید من چیکار کنم پسرم دوستم داشته باشه ، تمام وقت و زندگیم رو براش گذاشتم ، جلوی بقیه خجالت میکشم وقتی اصلا سمت من نمیاد ، اصلا دوست ندارم‌ جایی برم ، مادرشوهرم‌ چندین بار مسخرم کرده ، لطفا کمکم کنید و اگه کتابی در این زمینه وجود داره بهم معرفی کنید