مقایسه کردن پدر و مادر و ناراحتی من

با سلام و عرض ادب. ما بچه ها تو خونمون به خاطر داشتن پدر و مادر شدیدا کمال طلب همیشه مقایسه شدیم با بقیه. من به شخصه هیچ وقت متوجه نشدم دختر خوب که پدر و مادرم میگن چی هست، همه از دیدشون دختر خوبی بودن و هستن الا من. حتی من به خاطر کنترل گری والدین نوع پوششم محدود بود ولی دخترایی که در نقطه مقابل پوشش من بودن باز هم دختر خوبی بودن! من آسیب هایی که بابت اون طرز رفتار بهم رسید رو دیدم و یه جورایی عمرم سپری شد الان شاهد اینم که پدر و مادرم همون رفتار رو با برادرم دارن. برادر من یک بچه معصوم و مظلوم و باهوشه. تو شرایط بد مالی و عاطفی بزرگ شد (مثل ما) ولی درسش خوبه و تو یکی از بهترین مدارس ایران تحصیل میکنه. همه فامیل آرزو دارن پسراشون مثل برادر من باشه و پدر و مادر من همچنان چشمشون دنبال بچه های مردم! هدفم به هیچ وجه تعریف از برادرم نیست و صرفا می خوام بگم که ما ه رجوری باشیم پدر و مادرم بچه های خواهر و برادرشون رو با ما مقایسه میکنن و اونارو به ما ترجیح میدن متاسفانه. من با بقیه مقایسه بشم دیگه برام مهم نیست، آب از سر من گذشت و الان خودمو به بیخیالی میزنم ولی نمیتونم در مقابل رفتار مقایسه ای والدین با برادرم کنار بیام چون یاد بد گذشته مثل صفحه نمایش میاد جلو چشمم. پدر و مادرم هیچ فن زندگی به ما یاد ندادن (البته اگه رفتارهای مخربشون رو به حساب نیاریم!) و الان از برادرم توقع پسر خوب بودن رو دارن. من به خاطر وجود یک سری از مشکلات بین خودم و پدرم رابطم با ایشون قطعه با وجود اینکه تو یه خونه زندگی میکنیم و با ایشون حرف نمیزنم اما میخوام به مادرم بگم که رفتارشون اشتباه هست. چه جوری میتونم در این مورد با مادرم حرف بزنم؟ سپاس از لطفتون