دوری از خانواده و افسردگی

مدت هشت ساله ازدواج کردم. از یک آدم شاد و سرحال تبدیل شدم به یک آدم افسرده و عصبی. دو تا دختر هفت ساله و سه ساله دارم .تو این هشت سال اصلا از زندگیم لذت نبردم تا بوده تنهایی و دخالتهای خانواده شوهرم. از طرفی بدتر از همش بودن تو خونه پدرشوهرمه. به خدا تموم این هشت سال یک روز حالم خوب نبود و افسردگی گرفتم پنج ساله قرص افسردگی مصرف میکنم . اینجا هیچکس و ندارم هیچ جارو ندارم که برم و با بچه هام خوش بگذرونم از خونه پدرم سه ساعت فاصله دارم وقتی میرم تو شهر خودمون از این رو به اون رو میشم حالم عوض میشه شادم و خوشحال هم خودم هم بچه هام .به خدا بچه هام هم از تنهایی و غربت افسرده شدن. خانواده شوهرم از اول منو نمیخواستن و هر جور که فکرشو کنین اذیتم کردن . خیلی تنهام خیلی احساس تنهایی میکنم .نمیتونم نه به خودم نه به بچه هام اونجور که باید برسم . این وضع و حال من تو روحیه بچه هامم تاثیر گذاشته عصبی و پرخاشگر شدن .میخوام یک تکونی به زندگیم بدم میخوام یک امید به خودم بدم منم زندگی کنم مثل بقیه آدما اما میدونم تو این غربت نمیتونم. نمیدونستم انقدر برام سخت میشه و گرنه هیچوقت تن به این ازدواج نمیدادم. الان یا باید بمونم و یک مادر افسرده و مریض باشم واسه بچه هام یا از اینجا برم و هم حال خودم هم بچه هامو خوب کنم . ازتون راهنمایی میخوام کمکم کنین چیکار کنم که منم حس کنم زنده ام و زندگی کنم. دلم واسه بچه هام میسوزه که مثل من تو این چهار دیواری دارن تلف میشن. من هیچوقت هیچوقت نمیتونم دور از خانوادم زندگی کنم نمیدونم چیکار کنم؟