احساس تنهایی ناشی از انزوای عاطفی در اثر فقدان یک دلبستگی عاطفی نزدیک یا یک رابطه صمیمی (معمولا همسر، والد یا دوست، کودک) ظاهر می شود و فقط می تواند با بدست آوردن یک دلبستگی، عاطفی دیگر یا الحاق مجدد دل بستگی قبلی از دست رفته جبران شود. افرادی که این نوع تنهایی را تجربه می کنند، مستعد تجربه احساس کاملا تنها بودن اند. خواه به مصاحبت دیگران دسترسی داشته باشند. مشخصه تنهایی عاطفی، احساس ترک شدگی، تهی بودن، تشویش، اضطراب و ترس است. متغیر پیشبین انزوای عاطفی فقدان دلبستگی است. احساس تنهایی شما می تواند عمر کوتاهی داشته باشدو تا زمانی که سازگاری با محیط اجتماعی و خانواده پیدا کنید دوام دارد. احساس تنهایی کوتاه مدت و یا احساس تنهایی که از تغییر در شرایط و محیط اجتماعی ناشی می شود میل به فعالیت اجتماعی را موجب می شود در حالی که احساس تنهایی مزمن احتمالا موجب تداوم بی تفاوتی و بی احساسی اجتماعی می شود. افرادی که احساس تنهایی را تجربه می کنند دارای خصوصیاتی می باشند که از جمله می توان به رضایت و شادمانی اندک، عزت نفس پایین، از خود بیگانگی، احساس خجالت، دل تنگی، احساس خلأ، کمی جاذبه، خودداری از ارتباطات اجتماعی، دوستان اندک، بدبینی، ناتوانی در ابراز خود، دیگرگریزی و درونگرایی اشاره نمود. مستقیم ترین و رضایت بخش ترین درمان طولانی مدت احساس تنهایی، درگیرشدن در روابط معنی دار و یا بهبود روابط با اشخاص سازگار است. ۴ راهبرد مؤثر برای مقابله با احساس تنهایی وجود دارد که می توانید بکار ببرید:
۱- تماس مستقیم با دیگری همراه با احساس تعلق به حضور فرد مذبور (مثل بچه یا همسر)
۲- برقراری ارتباط های سطحی و متنوع با دیگران
۳- پیوستن به فعالیتهای گروهی نظیر عضویت در باشگاه ها، ورزش، رفتن به مهمانی، فعالیت هایی نظیر مسافرت و خرید که نحوه ارتباط متفاوتی را با دیگران ایجاد می کند.
۴- فعالیت های مذهبی که در آن فرد به تأثیر اتصال به منبع متعالی معتقد می شود و در آن به حضور دیگران نیاز چندانی نیست.
برای مقابله با احساس تنهایی بجای استفاده از روش خودسرزنشی یا دیگر سرزنشی بهتر است از شیوه مسئولیت پذیری استفاده کنید:
۱- تنهایی را بعنوان مشکلی تغییرپذیر در نظر بگیرید.
۲- تنهایی را فرصتی برای انجام کارهای خودکام بخش و دوست داشتن خود تلقی کنید. موفق باشید.
تجربه شما
اولین نفری باشید که نظر میدهید