احساس میکنم خانواده ام برادرم را بیشتر دوست دارند

با سلام و احترام. دوست عزیزم متوجه ناراحتی و حساسیت شما هستم . اما باید به یاد داشته باشیم که در سن 34 سالگی دیگر آن کودکان نیازمند به توجه و  حمایت عاطفی پدر و مادرمان نیستیم که با کم شدن این حمایت ها به هم بریزیم و حساس شویم. قبول دارم که همیشه حمایت ها و محبت های والدین برای ما رضایت بخش است اما وقتی که تبدیل به آدم هایی بزرگسال میشویم باید بتوانیم با حمایت های کمتر و استقلال بیشتر زندگیمان را اداره و پیش ببریم و گرنه چه تفاوتی با کودکان 3 یا 4 ساله داریم؟ به نظر می آید که توقعات شما در این سن از اطرافیان کمی زیاده و آن هم احتمالا به این دلیل است که شما منابع حمایتی را  فقط در بیرون از خود جستجو میکنید در حالیکه در این سن باید بتوانید با حمایت های درونی که در واقع حمایت و توجهی ست که خودتان به خودتان میتوانید داشته باشید تا حدی به این نارضایتی ها اعتدال ببخشید.به جای توقع از دیگران تمرکز خود را روی حمایت های درونی ای کنید که میتوانید از خود داشته باشید. اگر لازم شد حتما از یک روانشناس حضوری برای کمک هرچه بیشتر بهره ببرید. موفق باشید.