حسادت یا غبطه خوردن به فردی که باردار است؟

با سلام و خسته نباشید.

من یک همکار دارم که مثلا تیپ مذهبی هستش. ضمنا یه دختر لاغر و البته با اعتماد به نفس بالا و خوش صحبت. همسن هستیم تا ۳۷ سالگی مجرد بودیم ایشون افسردگی گرفته بود و دارو میخورد.من و دوستم که شاید در مورد مجرد بودنمون شاکی بودیم.ایشون انکار میکرد که این چیزا براش مهم نیست و مشکلات زیادی در زندگی داره.نمیدونم قسمت هرچی هست و این حرفا. تا من ازدواج کردم شاید دو سه ماه بعد من برای ایشونم مورد ازدواج پیش اومد.من کلا یک دختر ساکت و کم حرفم ایشون که ازدواج کرد از این رو به اون رو شد دیگه غم و غصه تموم شد پر حرف تر شد ،شاد و شنگول، انگار مشکلاتی که ازش دم میزد تموم شده بود. نزدیک مراسم جشنش هی از من راهنمایی میگرفت و بعد عروسی هم همینطور. منم بهش همفکری میدادم که نگران نباشه. موردی بود آرومش میکردم. چون استرس داشت بعد عروسیش شروع کرد به کلاس گذاشتن و هی از لباسش و رقصش و مراسمش و آلبومش تعریف میکرد.در حالیکه منی که قبل اون عروسی گرفته بودم یک کلمه در این موردا حرف نزدم بعد چند ماه استرس بچه دار نشدن افتاد به جونش و باز غصه دار شد در حالیکه منم میدونستم شوهرم مشکل داره و به احتمال زیاد مجبور میشم برم آی وی اف و بهش گفته بودم. هر از گاهی پشت سر من میگفت فلانی چرا کم حرف میزنه چرا ناراحته؟ هر چی قسمت باشه همون میشه خب چی میشه بره آی وی اف منم اعصابم از حرفاش خرد میشد. خودش به من میگفت استرس گرفته که چرا سه ماهه باردار نشده خودش میگفت تا پریود میشه از ناراحتی شب و روز میخوابه و خواهراش دعواش کرده بودن ولی انتظار داشت منی که چند ماه جلوتر از اون عروسی کرده بودم شاد باشم و بیخیال و به قسمتم امیدوار ضمنا من بعد عروسی وزنم اضافه شد ولی ایشون هیچ فرقی نکرد تا اینکه باردار شد روزی که بارداریش مشخص شد شاد و شنگول اومد به من گفت تا حامله نشدی برو بگرد.بعدشم گفت تو مطب یک خانمه اومده بود بعد ۷ بار آی وی اف باردار شده بود منم خیلی ناراحت شدم واقعا جای اون حرف بود؟ واقعا تو سنی که من داشتم دوست داشتم زودتر بچه دار بشم حتی آی وی اف شدن برام خیلی استرس آور بود .چند بار هم سر مسایلی باهام شوخی و بگو بخند کرد در حالیکه میدید من باهاش سردم شوخیاش اعصابمو خراب میکرد.تا اینکه به دوستم گفتم بهش بگه با من کاری نداشته باشه. اونم دیگه باهام کاری نداره و راحت ترم ولی باز وقتی میبینمش عصبی میشم. همه بهش میگن اصلا شکم نداره و معلوم نیست حامله است.در حالیکه من همینطوری شکم درآوردم .ضمنا میدونه از دستش ناراحت شدم ولی نیومد معذرت بخواد کلا خودشو پاک و منزه میدونه و ضمنا نصایحش برای بقیه است واسه خودش مشکلی پیش میاد افسرده میشه. نمیدونم چیکار کنم حساسیتم کمتر بشه.من ماه بعد میرم آی وی اف.نمیخوام روحیم خراب باشه ولی هست.همش زیر چشمی اونو نگاه میکنم که حامله است صداش و خنده هاش میره رو اعصابم.