حکمت خدا

سلام 

من عاشق خدا بودم عاشق که میگم یعنی عاشق یک جوری خدا رو دوست داشتم و باهاش صمیمی بودم که با کمتر کسی همچین حسی رو تجربه کرده بودم 

حس راحتی و دوست داشتن و اعتماد رو با خدا تجربه کرده بودم یعنی یک جوری خدا رو باور داشتم که صدامو می‌شنوه جوابمو میده که حد نداشت 

شش سال از خدا یک چیزی رو میخواستم و باور داشتم که میشه اون چیزی که میخوام اما نشد خواستن معمولی نه همراه با نذر و دعا انواع اقسام توسل ها 

از اون موقع انگار از خدا فاصله گرفتم نماز میخونم روزه میگیرم اما حس میکنم عمیقا به بی راهه رفتم چون مصلحت خدا رو تو اون برهه از زندگیم نفهمیدم درک نکردم و تمام باوری که به جواب دادن خدا به خواستم داشتم یک شب فرو ریخت و من بعد از اون رفته رفته از خدا فاصله گرفتم انگار قهرم گرفت انگار حس کردم به چشم خدا نیومدم خدا ندیدم صدامو نشنید نگاهم نکرد 

روز به روز کمتر حرف زدم باش کمتر درد و دل کردم کمتر از اتفاقای روزمرم گفتم کمتر اشک ریختم تا جایی که الان حس میکنم خدا خیلی در زندگیم کمرنگ شده فقط در حد خدایا شکرت این قضیه برام گرون تموم شده خیلی گرون 

میشه مصلحت خدا رو توضیح بدید؟ من نمی‌فهمم؟ درک نمیکنم؟ که چرا این همه دعاهای من این همه اشکای من این همه اعتماد من به خدا بی جواب موند چرا خدا ندیدم چرا نگاهم نکرد کمکم نکرد 

من حاضرم قسم بخورم اگه می‌شد اون چیزی که میخواستم صلاحم بود 

درسته منم باید تلاش میکردم اما واقعا از دست خودم خارج بود دست و پام بسته بود بخاطر عرف بخاطر شرع