مخالفت پدر با خواستگارها

والدین عشق و علاقه‌ خود را به فرزندان در قالبِ نگرانیِ ابراز می‌کنند: همیشه نگرانند مبادا اتفاقِ بدی برای بچه‌هایشان بیفتد (بیمار شوند، تصادف کنند، با افراد نامطلوبی آشنا شوند، ازدواج ناموفقی داشته باشند، ...).

آنها برای کاهش اضطراب و نگرانی خود به مکانیزم دفاعِ روانی همه‌توانی متوسل می‌شوند یعنی تصور می‌کنند دارای چنان قدرتِ مطلقی هستند که می‌توانند همه چیز (به ویژه اتفاقات ناخوشایند) را تحت کنترل خود در آورند...  اگر به اندازه کافی حواسم را جمع کنم و مراقب فرزندم باشم اتفاق بدی برایش نمی‌افتد ...

پدرتان ممکن است تصور کند که شما به تنهایی نمی‌توانید مراقبِ خود باشید و برای خودتان تصمیم بگیرید نیاز به حمایت و مراقبت ایشان دارید... (چرا لازم است به خودتان نگاه کنید و ببینید چطور چنین تصوری از شما در ذهن پدر شکل گرفته؟ مثلاً در تصمیم گیری ها یا انجام کارهای روزمره چقدر مستقل عمل می‌کنید و چقدر متکی هستید؟)

از طرف دیگر بزرگ شدن فرزندان، ازدواج آنها و بچه دار شدنشان به پدر و مادرها غیرمستقیم پیام می‌دهد که دارند پیر می‌شوند (و ناخواسته به مرگ نزدیکتر) بنابراین، ناهشیارانه تمایل دارند فرزندان را در مراحل کودکی و نوجوانی نگه دارند. 

همچنین اینکه فرزندان بزرگ (مستقل) شده‌اند و دیگر نیاز به مراقبت من ندارند ناخودآگاه آنها را ناکام و عصبانی می‌کند.

دوست گرامی به نظرم یک موانع درونی (در شما) وجود دارند که تجلی بیرونی آن به شکل مخالفت پدر ظاهر می‌شود. یعنی قبل از اینکه بر پدر متمرکز شوید لازم است درون را بکاویید...ممکن است اطلاعات ارزشمندی به دست بیاورید که به شما در حل و فصل تعارض‌های درون فردی کمک کند.