با همکارم که پیشنهاد ازدواج داده چه برخوردی داشته باشم؟

ماجرا از اینجا شروع شد که یک شب به صورت تلفنی، یکی از همکارهای قدیمی (22 سال همکاریم) که رابطه بسیار بسیار دوستانه و با احترامی با همدیگه داریم، در مورد مساله طلاق صوری از من پرسید. من مطلقه هستم و پسرم یک سال از پسر این آقا کوچیکتر هست. ایشون زندگی بسیار موفقی دارند و یک فرزند پسر. بهشون گفتم برای سربازی پسرتون میخواهید اینکار رو کنید؟ گفتند بله و قصد داریم بعد از طلاق به صورت صیغه به زندگی خودمون ادامه بدیم. اون چیزی رو که اطلاع داشتم بهشون گفتم و در ادامه گفتم اینکار درست نیست. گفتن کلمه طلاق در محیط خانه و خانواده باعث دوری، کدورت و سردی میشه. این تماس ها و سوالات در این زمینه ادامه پیدا کرد. ما قبل از این هم ارتباط تلفنی داشتیم که بسیار محترمانه بود. 

کار به جایی رسید که ایشون و همسرشون واقعا دچار مشکل شدند و تصمیم به جدایی واقعی گرفتند. من بهشون گفتم با خانواده هاتون مطرح کنید که ایشون گفتند ما خودمون در این زمینه تصمیم گیری میکنیم. حتی گفتم برای استفاده از معافیت کفالت باید از تاریخ طلاق 30 ماه گذشته باشه ولی از قرار تصمیم خودشون رو گرفته بودند. خوب من به عنوان یک دوست واقعا از این مساله ناراحت شده بودم که زندگی شون داره از بین میره اون هم بخاطر مسائل واهی. تو صحبت های اولیه طلاق که با همسرشون داشتند خانم تمام حق و حقوق خودشون رو مطالبه کردن و در نهایت هم گفته بودن من کلی از مهریه ام رو دارم می بخشم تا بتونیم طلاق بگیریم. همسرشون حدود 6 ماه قبل یک جراحی سنگین داشتند و رحم و تخمدانها رو درآوردن. این خانم ماما هستند و بین 40 تا 44 سال سن دارند. به همکارم گفتم، همسر شما دچار افسردگی شده و شما نباید زیر بار طلاق برید. شما 20 سال زندگی موفق داشتید و نباید بخاطر این مساله زندگی خودتون رو بپاشید. ولی هیچکدوم زیر بار این نرفتن که به مشاور مراجعه کنند. بعد از مدتی ایشون گفتند من میخوام به شما اعتراف کنم که شما عشق اول زندگی من بودی و من از 22 سال پیش عاشق شما بودم. ولی بخاطر برخورد جدی و خشک شما و اینکه دیده بودم خواستگارهایی که بالاتر از من بودند رو شما رد کرده بودی، جرات نکردم که بیام خواستگاری. چون می ترسیدم کارم رو از دست بدم. من حتی با خانواده ام در مورد شما صحبت کردم و دایی ام اومد که شما رو ببینه (این قسمت رو من یادم هست و واقعا یه بار دایی ایشون بی دلیل اتاق من اومدن. همون 22 سال پیش).

22 سال پیش من یک دختر جوان بسیار زیبا و خواستنی بودم. خواستگارهای زیادی از محل کارم و فامیل و غریبه داشتم. ولی به دلایلی امکان ازدواج نداشتم که شرح این دلایل بسیار مفصله...، بخاطر اینکه قصد ازدواج نداشتم، خیلی خشک، جدی و حرفه ای برخورد میکردم. بعد از گفتن این ابراز عشق بهشون گفتم الان 20 و اندی سال از این مساله گذشته و شما باید شهامت ابراز این حرفها رو 20 سال پیش داشتی. نه الان.... شاید اگر سالها پیش مطرح میکردی، بازی سرنوشت چیز دیگه ای بود.....

بعد از کش و قوسهای فراوان با همسرشون در نهایت به وکیل مراجعه کردند تا قرارداد وکالت ببندند. وکیل هم این کارشون رو زیرسوال برده بود. تا اینکه خواهر خانم متوجه این مساله شد و با ناراحتی فراوان تصمیم خواهرش رو زیرسوال برده بود.

تو این فاصله ایشون به من پیشنهاد ازدواج دادن! من گفتم آقا شما یک فرد متاهل و متعهد هستی. این چه حرفیه که داری به من میزنی؟! گفتند نه دیگه زندگی ما تموم شده و من دیگه از زندگیم سرد شدم. گفتم شما الان عصبانی هستی. تحت فشار هستی. و اصلا تعادل در رفتار و گفتار نداری. گفتند نه من سالها بخاطر اینکه به شما این پیشنهاد رو ندادم، پشیمون بودم. از اون بدتر مدت زمانی که ما با هم در یک اتاق مشترک بودیم و من می دیدم که شما از رفتار همسرت رنج میبری، هر روز به خودم فحش می دادم که چرا به شما پیشنهاد ندادم. ولی نجابت شما و اینکه خودم هم تعهد ازدواج داشتم، دستم رو بسته بود. الان دیگه دستم بازه و نمیخوام اشتباه سالها قبل رو تکرار کنم.

گفتم آقای محترم شما بزار طلاق بگیری، بعد از طلاق هر وقت حالت سرجاش اومد، در این مورد صحبت کن. اصلا شاید بعد از طلاق نخواستی ازدواج کنی. شاید طلاق نگرفتی. شاید خواستی با کس دیگه ای ازدواج کنی.

گفت نه!  ما در نهایت جدا میشیم و من دارم از الان زنبیل خودم رو تو نوبت میزارم! تو این فاصله دختر شما به 9 سالگی میرسه و معافیت پسرت رو هم میگیری!

من اینجا اعتراف میکنم بعد از شنیدن این حرفها واقعا منقلب شدم. چندین شب تا صبح نخوابیدم. تمام تبعات ازدواج مجدد رو زیرو رو کردم. من دوتا بچه دارم. یک پسر 17 ساله و یک دختر 8 ساله. کلی به این فکر کردم که با ازدواج چه چیزی بدست میارم و چه چیزی از دست میدم و در نهایت به هیچ جوابی نرسیدم....

تو این فاصله ایشون با همسرشون به یک تفاهم و آشتی رسیدن. محل کار ایشون با اداره من متفاوت هست و بعد از این ماجراها بابت یک کار اداری من ایشون رو دیدم. مثل قبل خیلی دوستانه و رسمی باهاشون برخورد کردم. ولی باز گفتند من به قدری با شما احساس صمیمیت میکنم که به شما پیشنهاد ازدواج دادم. گفتم من نشنیده میگیرم چون شما تحت فشار بودی و یک چیزی گفتی گفتند نه. من از گفتنش پشیمون نیستم.

الان سوال من اینه که باید برخوردم بعد از این با ایشون چطوری باشه؟