احساس افسردگی و پرخاشگری

سلام وقت بخير و خسته نباشيد خدمت شما بزرگواران من مادر سه پسر هستم كه مادر شوهرم نيز با بنده زندگی ميكنند چند وقتی است كه پرخاشكر شده ام و احساس ميكنم به تنهايی نياز دارم حوصله پسرامو هم ندارم و مدام باهاشون دعوا ميكنم گاهی با كوچكترين تلنگر گريه ميكنم گاهی دلم ميخواد با صدای بلند فرياد بزنم و مادرشوهرم رو از خانه بيرون كنم گاهی تمام حال بدم رو سر پسرا خالی ميكنم و كتكشون ميزنم به طوری كه از من ميترسن، براشون حكم آدم بده رو دارم بعضی وقتها از خودم حالم به هم ميخوره و پسرا رو تو دلم ميگيرم و قربون صدقشون ميرم ، وقتی حالم بد ميشه تنها چيزی كه سرگرمم ميكنه خوندن رمان هست كه از اين وضعيت دورم ميكنه پسرا رو دوست دارم براشون وقت ميذارم ولی تمام روزم خلاصه ميشه در رسيدگی به امورات خانه و پسرا ، احساس ميكنم آزاد نيستم از دوستان دور شدم وجود مادرشوهرم باعث شده كه نتونم خيلی از خونه بيرون برم شوهرم هم از صبح تا ١١ شب بيرون از خونه كار ميكنه بعضی جمعه ها هم اگه خونه باشه من و پسرا رو بيرون ميبره ، نميدونم چه كار كنم كه به آرامش برسم  و از نظر شخصيتی ثابت باشم پرخاش نكنم و اين رو هم بگم كه بيشتر به خاطر مادرشوهرم پرخاش ميكنم يا كتک كاری. احساس ميكنم كه گوشه ای از زندگی من رو گرفته نميتونم خوش باشم انگار من بايد تاوان پس بدم خونه بقيه اولادش هم نميره چسبيده به زندگی پسرش آخه من پدرشوهر ندارم كلافه شدم حس ميكنم كه دارم از 5 نفر مواظبت ميكنم ولی برای خودم نميتونم هيچ كاری انجام بدم.