تفاوت در افکار و مذهب با مادرم

با سلام و خداقوت

بنده دختری 23 ساله هستم که سه سالی میشود از همسر سابقم جدا شدم و ازدواجم کاملا سنتی بود. بعضی ها به من میگویند باید با کسی که قصد ازدواج دارم نامزد کنم اما من میگویم اگر صدبار دیگر شکست بخورم نامزد نمیشم. چون مرد نامحرم برای من نامحرم هست حالا چه حکم نامزد را داشته باشد چه حکم یک رهگذر معمولی. دختری محجبه هستم و سعی میکنم احکام را رعایت کنم. اینها را گفتم تا کمی از خصوصیات ظاهری من را بدانید. هیچ وقت به فکر رابطه دوستی نبودم حتی زمانی که آسیب روحی دیدم بخاطر طلاقم. همسرم با دختری که 5 سال از من کوچکتر بود ابتدا دوست شدند و سپس ازدواج کردند که رابطه دوستی و دل و قلوه هایی که در این زمان به هم دادند را در اینستاگرام حدود دو هفته بعد از طلاق دیدم که بیشتر از خبر ازدواجشان خاطرم را آزرده کرد. و به همین خاطر وقتی میشنوم دو نفر باهم دوست بودند و بعد ازدواج کردند خوشحال نمیشوم و از اینکه خدا رابطه شان را ختم بخیر میکند حالم بد میشود یا حسادت میکنم. شاید به دلیل خاطره بد از گذشته ام هست که دیگر تحمل این چیزها را ندارم. 

ولی موضوعی که مرا بیشتر عذاب میدهد مادرم هست که مدام از ازدواج و خوشی های کسانی به من میگوید که ابتدا دوست شدند و بقول مادرم عاشق و معشوق شدند و بعد ازدواج کردند. تنم گُر میگیرد دلم میخواهد گوشم را بگیرم تا صدایش را نشنوم و حتی دلم میخواهد برای همیشه از خانواده ام دور شوم تا دیگر بخاطر این صحبتها بهم بی حرمتی نکنیم . از دخترانی میگوید که عشوه دارند و خانمهای بی حجاب را با کلاس خطاب میکند. هیچوقت مرا ندیدند و قدر نمیدانند . یادم میاید همسرم هیچوقت مرا بخاطر حجابم تشویق نکرد. مادرم از دختران بی حجاب میگوید. منم عشوه آمدن را بلدم اما از خدا میترسم که بخواهم برای نامحرم عشوه بیایم با این حال بعضی جاها مجبورم لبخند بزنم که مبادا فکر کنند محجبه ها ترش رو هستند که بابت لبخندم روزها عذاب وجدان دارم. مادرم نمیفهمد و باور نمیکند من عشوه بلدم و در ذاتم است. عجیب حرفهایش اعتماد بنفسم را میگیرد . اکنون خواستگار دارم که مورد تایید است اما دلم میخواهد لج کنم و ازدواجم را به تاخیر بیندازم و بعد از جلسه خواستگاری بگویم هرچه فکر میکنم میبینم ازدواج سنتی خوب نیست و بهتر است با فردی دوست شوم . بلکه مادرم به خودش بیاید شاید بترسد که من نکند میخواهم با پسری دوست شوم . هرچند بعضی وقتها که از دستم عصبانی میشود میگوید تو که عرضه دوست شدنم نداری و کسی بهت محل نمیده اصلا حالم خوب نیست . پسرانی را میبینم که با دخترانی دوست میشوند یا با دخترانی بی حجاب از طریق سنتی ازدواج میکنند ولی بعدها وقتی میخوان از همسرانشان تعریف کنند میگویند همسرمان قبل از ازدواج آرایش داشت یا خیلی بی حجاب تر بوده و ... اما الان فقط با خودمونه و آرایش نمیکنه و مانتوش مثل قبل تنگ نیست و ...  واقعا حسودی ام میشود که چقدر به چشم همسرانشان می آیند. اما من هیچوقت کارهای خوبم به چشم نمیاد و قدر این آرامش و امنیتی که من با حجابم سعی میکنم بهشون منتقل کنم را نمیبینند منم دلم میخواهد مادرم از حجابم از اینکه ازدواج سنتی را میپسندم از اینکه آبرو دوستم خوشش بیاید یا همسری داشته باشم که مرا مورد تحسین قرار دهد تا کی تنهایی این راه سخت توی این دوره زمونه را طی کنم؟

با اینکه در شرف ازدواج هستم اما فکر همسر سابقم از ذهنم بیرون نمیرود و هنوز اگر کسی پشت سرش بد بگوید ناراحت میشوم. اما چشم ندارم همسرش را ببینم. به خودم میگویم چطور یک دختر 16 ساله توانست لوندی کند و جای مرا در قلب همسرم بگیرد که دیگر همسرم برای داشتن من تلاشی نکند ؟ به خودم میگویم چه چیز نزد خدا دارد که روز به روز همه چیز بر وفق مرادش میشود و اصلا برایش مهم نیست که همسرم قبلا با من بوده واقعا چقدر به خدا نزدیک است که هم عشقش را دارد هم در این سن کم با ارث بزرگی که از پدرش به او رسیده دختری میلیونر محسوب میشود ؟ همسرم رشته تحصیلی مرا مسخره میکرد ولی همسرش را راهنمایی کرد تا بجای رفتن به هنرستان و خواندن رشته عکاسی به دبیرستان برود و خودش او را هر روز میبرد و میاورد. خوشا به حالش. من چطور میتوانم از راه معنوی خودم را آرام کنم . آیا دعایی هست که با خواندنش نسبت به کسانی که حسادت میکنم بی تفاوت شوم واقعا رنج میبرم و خودم را با این خصلت دوست ندارم