همسر بد اخلاق و تردید برای ادامه زندگی

سلام خسته نباشيد من ٢٨ سالمه حدود دوسال با همسرم دوست بوديم و بعد نامزد كرديم و ٣ سال عقد كرده مونديم الانم یک ساله اومديم خونه خودمون، همسرم از همون اول بداخلاق و عصبى بود، دوران نامزدى كه جايى نداشتيم همش دعواهامون توی خيابون و ماشين بود گاهى احساس ميكنم يه آدم زبون نفهمه، دوران نامزدى كه به خودمو خانوادم فحش ميداد من حالم به هم ميخورد چندين بارم شبانه كارم به بيمارستان كشيد البته ناگفته نماند كه توی روشون نميگه ها به من بار ميكنه، اوايل حالم به هم ميخورد و واقعا مريض ميشدم، بعدها ديگه جون به سر شدم منم دهن به دهنش ميگم البته گاهى سكوت ميكنم و گريه ميكنم و گاهى ديگه اعصابم نميكشه و منم به خودشو خانوادش ميگم ، ديگه كارم به بيمارستان نميكشه احساس ميكنم پوست كلفت شدم، و دوران نامزدى بابت مشكلاتمون به مشاورم مراجعه كرديم اما تاثيرش مدت كمى بود، وقتى ازش ناراحتم قهر ميكنم، اخم ميكنم باهاش سرد ميشم، و اينم بگم ازش سردم شدم نميتونم باهاش رابطه جنسى برقرار كنم اصلا برام مهم نيست رابطه اى داشته باشم يا نه، ناگفته نمونه خيليم دوستش دارم، قبلا باز وقتى ناراحت ميشدم گل ميخريد ميومد از دلم درمياورد تازگيها پررو شده قبلا ابراز پشيمونى ميكرد اما الان به روش نمياره و اينكه هميشه ميگه منو تنها نذار تو نباشى من ميميرم، من كسى رو ندارم، خلاصه سردى بدجورى زندگيمو چسبيده، نميتونم جمعش كنم نميتونم جذبش كنم همش از هم دور ميشيم خيلى وقتها اولين راه به طلاق فكر ميكنم مشاورم رفتم نتيجه نگرفتم دلم نمياد دوباره برم چون به نظرم دور ازشما فقط دنبال پول هستند مدام بايد برم آخرشم بى نتيجه، اصلا اعصاب نداره سر چيزهاى بيخود حرفو كش ميده و بلعكس سر مهمترين مسئله من حق ندارم چيزى بگم، دوست داره همش زور بگه، تو دوست داشتنش شكى ندارم اما گاهى ميگم اگر دوستم داشت اينقدر عذابم نميداد اينقدر وسط دعوا اشكمو در نمياورد و محل سگم نده، گاهى وسط دعوا بهم ميگه دوست ندارى خوش اومدى بد جور سر دو راهى موندن و رفتنم