نگران فرزند اول با ورود فرزند دوم

با عرض سلام خدمت شما مادر عزیز

بدیهی است شما مادر عزیز در این شرایط نیاز به خویشتن داری و اندیشه ورزی دارید چون تولد نوزاد جدید، در هر صورت و در هر خانواده ای،  روال پیشین زندگی را دگرگون خواهد کرد و این موضوع تنها شامل حال شما نبوده و در برگیرنده همه اعضای خانواده تان است. در مورد پسرتان نیز این موضوع صدق می کند. به زبان ساده تر، پذیرش شرایط تازه قدری به گذشت زمان احتیاج دارد. واقعیت اینست که با تولد نوزاد جدید، به دلیل رسیدگی و نگهداری از او، اشکارا از امتیازات و فعالیت های پسرتان کاسته می شود. از همین زمان، مسئولیت برخی از کارها، تفریحات پسرتان را به پدر واگذار کنید. در هر روز حداقل نیم ساعت را به بازی یا رفتن به پارک اختصاص دهند. اگر ممکن است از همسرتان بخواهید برنامه خواب پسرتان را به عهده بگیرد تا در اینده و با حضور برادرش این کمبود کمتر به چشم بیاید. وابستگی کودکتان به شما از راه صحبت حل نمی شود بلکه با یستی با اختصاص دادن زمان های مناسب، احساس دیده شدن و دوست داشته شدن را در او تقویت کنید.

  با ارامش و بدون ایجاد حساسیت در مورد فرزند در راه صحبت کنید.

سعی کنید با استفاده از انیمیشن و فیلم های کودکان، این موضوع را برای او توضیح داده و به ذکر داستانهایی در مورد به دنیا امدنش، راه رفتن، حرف زدن و بقیه خاطرات دوران نوزادی و کودکی اولیه اش بپردازید. عکس های ان زمان را به او نشان داده و از احساسات خود و همسرتان صحبت کنید. در هنگام ارتباط و تعامل با کودکتان ، شدیدا مراقب کیفیت رفتاری و زبان غیر کلامی و تنی تان باشید، چون در برخی از حالات، این والدین هستند که هراس و اضطراب را در کودک تولید می کنند .

وقتی ما ناراحت هستیم، به عنوان بزرگسالان از دوست خود انتظار داریم در هنگام صحبت به حرفهای ما گوش بدهند، ما را درک کنند، احساس ما را بپذیرند. کودکان نیز مانند ما در هنگام ناراحتی و در هنگامی که تهدیدی بر علیه منبع دلبستگی شان ( مادر. پدر) وجود دارد، نیاز به درک شدن و فهمیدن و پذیرش  دارند و نه صرفا برطرف کردن و یا حل کردن موضوع.

والدینی که نسبت به نیازها و حالات ذهنی کودک خود از لحاظ هیجانی در دسترس، تیزبین و هوشمند و پاسخگو هستند، توانایی ایجاد یک رابطه عمیق و پایدار با کودک خود دارند که منجر به شکل گیری دلبستگی ایمن در کودک دارد.( دلبستگی عبارت است از پیوند عاطفی عمیقی که با افراد خاص در زندگی برقرار     می کنیم، طوری که باعث می شود وقتی با آنها تعامل می کنیم احساس نشاط و شعف کرده و به هنگام استرس از اینکه آنها را در کنار خود داریم احساس آرامش می‌کنیم . تمایل کودک به داشتن رابطه صمیمی با عده ای و احساس امنیت بیشتر در حضور آنها را دلبستگی می نامند. با توجه به نحوه مراقبت و نوع رابطه ای که بین مادر و کودک در سال های نخست زندگی شکل می گیرد).

وقتی شما متوجه شوید که در این شرایط فقط نیاز  به همدلی و همراهی کودکتان است  تا با شرایط کنار بیاید و این موضوع را هضم کند، دیگر از کلماتی مثل: تو نباید ناراحت باشی، تو نباید عصبانی باشی، تو باید خوش حال باشی که یک برادر خواهی داشت، خجالت بکش تو دیگر بزرگ شدی، تو باید به مامان کمک کنی و یا گفتن : نگران نباش همه چیز روبه راه می شود، استفاده نخواهید کرد چون به کودک این پیام را می دهد که والدینش درکی از موضوعی به این مهمی و بزرگی برای او ندارند.

در هنگام توضیح در مورد شرایط در راه، از مسئولیت درباره برادرش، لزوم دوست داشتن او و مراقبت از او و ... صحبت نکنید.

سعی کنید فقط در مورد شرایط مورد انتظار بدون هیجان مثبت و یا منفی، به صورت خنثی حرف بزنید. از طریق بازی و نقاشی سعی کنید موضوعات نگرانی و یا ترسش را شناسایی و سپس در قالب یک داستان، یا بازیهایی به شکل ایفای نقش به رفع انها بپردازید.

با توجه به شرایط فرزند اولتان ، بهتر است از همین الان یک مهد مناسب را انتخاب کرده و از روزی یک تا  دو ساعت فرزندتان در ان محیط بازی کند. به تدریج زمان ماندن در مهد را بیشتر کرده تا هم از شدت وابستگی اش به شما کم شود و مهم تر اینکه پیش نیاز های لازم از لحاظ شناختی، یادگیری و رفتاری را برای ورود به مدرسه در کنار همسالان خود بیاموزد.

موفق و سلامت باشید.